Het verslag is op 31 juli 2025 bijgewerkt / klik op platen en foto’s vergroting
22 mei 2025 ; voor een vervolg op mijn wandelvakantie 2024 ga ik voor een tweede keer op reis naar het fraaie Lake District in Cumbria.
Het toeval wilde dat zoon Robin met de Chelsea B voor een opdracht ook in IJmuiden lagen aangemeerd zodat ik voor het vertrek met de veerboot naar New Castle eerst nog een ‘bakkie koffie’ op de Chelsea B kon doen alvorens ik met mijn auto naar de vlakbij gelegen opstelrij van de DFDS veerhaven kon rijden. Robin had al voorspeld dat het dit keer een ‘winderige’ oversteek kon worden. Heen met de Princess Seaways, inmiddels erg vertrouwd want dit was alweer mijn derde oversteek met DFDS naar Newcastle. Het is een nacht boot, 17.30 vertrek uit IJmuiden en dan arriveer je ‘s morgens 09.45 Engelse tijd in de haven van Newcastle. Vandaar is het veel korter rijden naar vakantiebestemmingen in Noord Engeland en Schotland.
De overtocht is prima verlopen, eenmaal ‘s nachts onder de Engelse kust was de meeste slinger weg en had het schip een rustiger koers. De douaneformaliteiten gingen ook vlot aan Engelse zijde. Wel heb je tegenwoordig ook voor reizen naar Engeland een ETA nodig. Die vraag je vooraf aan op de officiële Engelse overheid site en is twee jaar geldig. Het wordt gekoppeld aan je paspoort nummer. De rit vanuit Newcastle naar Keswick is ongeveer 165 km. Deze dag nog droog licht bewolkt weer, prima om te reizen. Halverwege ben ik even gestopt voor een pauze en een broodje eten. Rond 14.30 arriveerde ik opnieuw bij mijn logeeradres in Keswick ; B&B Claremont House. Het was een heel leuk weerzien met de beheerders Sarah en John. Vorig jaar had ik hier ook gelogeerd en dat was zo goed bevallen dat ik dus opnieuw terug was gekomen. Een prima uitvalsbasis voor mijn vooruit geplande wandeltochten in het mooie gebied.
23 mei 2025 ; de aankomst dag en na de begroeting en koffie met Sarah bracht ik mijn wandel bagage naar de kamer. Vervolgens ging ik lopend de heuvel af naar het centrum van het stadje Keswick. Allereerst bracht ik een klein presentje naar het wandelbureau Mickledore. Toevallig heeft deze wandelorganisatie haar kantoor in dit stadje. Eerdere jaren heeft deze organisatie mijn twee grote wandeltochten in Schotland verzorgt ( West Highland Way en de Great Glen Way. Dat hadden zij keurig verzorgd met overnachtingen en bagagetransport en daarom had ik besloten om even met een ‘klein Hollands’ presentje naar binnen te lopen. Het zelf gemaakte vaasje met houten tulpjes werd enorm gewaardeerd. Bij gezond en fit blijven ga ik waarschijnlijk in 2026 nog een wandeltocht lopen die ook dit bureau verzorgd ; de Harriot Way in de Yorkshire Dales. Voor de televisiekijkers ; het gebied waar de serie van dokter James Harriot. Na mijn bezoek aan het Mickledore kantoor ben ik naar het toeristen informatiepunt gewandeld en de laatste wandelroute kaarten gescoord die ik de komende dagen nodig heb.
Keswick is een historische marktstad en ligt ten noorden van Derwent Water, één van de grotere meren in het Lake District. Het telt ongeveer 5000 inwoners en is een belangrijk toeristencentrum. Er is een wekelijkse markt midden in het centrum rondom de historische uit 1813 daterende Moot Hall, een gebouw waar ooit de beraadslagingen van de gemeenteraad plaatsvonden en waar nu de plaatselijke VVV in is gehuisvest. Keswick werd alom bekend vanwege de samenwerking met de dichters Samuel Taylor Coleridge en Robert Southey. Samen met hun collega Lake Poet William Wordsworth, woonachtig in Grasmere, 19 kilometer verderop, maakten ze de schilderachtige schoonheid van het gebied breed bekend bij lezers in Groot Brittannië en daarbuiten. Keswick wordt beschouwd als één van de beste wandelgebieden in het Verenigd Koninkrijk. In het stadje staat het dus vol met outdoor winkels en door de aanwezigheid van vele pups en restaurants zie je het stadje aan het eind van de middagen vollopen met wandelaars.
Wandel dag 1 zaterdag 24 mei. 07.30 uur uit de veren en om 08.15 uur ontbijt. Dat zou alle volgende dagen zo blijven. Naar buiten kijkend zag ik al een grijze bewolkte lucht. Dat voorspelde niet zoveel goeds. Maar het ontbijt echter wel, Sarah bracht een ‘uitgebreid’ Engels ontbijt ; met o.a. spek, bonen, worstjes toast en nog veel meer. Voor een ‘Hollander’ op de nuchtere maag echt te veel hoor. Ik trachtte keurig mijn bordje leeg te eten maar de af en toe binnen komende Sarah zag glimlachend wel hoe ik mijn best deed om alles op te eten. Ik sprak met haar af dat dit voor dag 1 wel prima was hoor, maar dat we de komende dagen het ontbijt op mijn ‘maag situatie’ zouden gaan afstemmen. Op de planning dag 1 stond de wandeltocht naar Latrigg.
Latrigg is één van de laagst gelegen heuvels in dit Lake District in Noordwest Engeland. Ik had mijn regenkleding mee want zo nu en dan trok er een klein buitje regen over. Gelukkig werd het zo nu en dan ook even droog tussen door. De klim is erg populair vanwege de gunstige ligging met uitzicht op het stadje Keswick en het prachtige uitzicht over de vallei van Borrowdale vanaf de top. Ook dat Borrowdale zal ik later deze week met een wandeltocht gaan bezoeken.
Bijna boven op de top ( 368 meter ) en een fantastisch mooi uitzicht op het stadje en het meer Derwent Water. De grijze regenlucht geeft wel een andere sfeer. Het was wel opletten geblazen want er waren weinig routemarkeringen. Zo nu en dan vroeg ik aan afdalende wandelaars of dit nog de route was naar de top. Net na het bereiken van de top begon het steeds vaker te miezeren en ik besloot om vis de andere kant af te gaan dalen. Ik passeerde opnieuw een groep wandelaars en opnieuw vroeg ik of dit de weg naar het stadje terug was. Sta je in ‘steenkolen Engels’ wat te praten roept een vrouw in het groepje plots ; maar u bent Nederlands ?? haha. Zij zag mijn vlaggetje op de rugzak maar door de regen was deze wat net geworden. Lachend hebben we vervolgens nog wat informatie uitgewisseld en vervolgden we onze weg. Rond 14.30 kwam ik terug in het centrum van het stadje, het bleef nu echt regenen dus ik besloot voor het avondeten eerst maar naar het plaatselijke sportcafé te lopen. Dat hangt vol met grote tv schermen aan vele muren. Het stroomde vol met supporters in rood-witte shirts. Het bleek dat Sunderland ( naburige stad van Newcastle ) een beslissingswedstrijd ( promotie naar hoogste Engelse divisie ) moest spelen…, en laat ze daarin dan ook slagen. Het hele café ontplofte en ik heb nog nooit eerder zo’n ‘pup feest’ mee mogen maken, geweldig ! Daarna fish en chips gescoord in een klein restaurantje op het marktplein. Dag 1 done !
Wandel dag 2, zondag 25 mei 2025 ; een lus-vormige route over de top Walla Grag ( 379 mtr ) en dan via de andere zijde afdalen naar het meer Derwent Water en vervolgens langs de oever terug naar het stadje Keswick. Een tocht van rond de 15 / 18 km. De tocht wordt over het algemeen ervaren als een redelijk uitdagende route dus nam ik de tijd om deze tocht te gaan ondernemen. Maar opnieuw en vanaf de ontbijttafel naar buiten kijkend zag ik dat er redelijk wat wind stond en opnieuw een grijze dreigende regenlucht boven het gebied lag. Het BBC nieuws verklaarde nog meer ; een lagedrukgebied had Schotland en Engeland bereikt. Maar dat deerde mijn wandelstemming niet ; er is immers regenkleding die prima in de rugzak past.
Op weg naar de top, een buitentemperatuur van rond de 14 graden, eigenlijk een prima wandeltemperatuur. Nog een grotere verassing was het aan het eind van de dag dat het ondanks regen voorspellingen toch droog was gebleven en jawel hoor af en toe kon er een flets zonnetje doorbreken. De klim naar boven was direct erg mooi, wel regelmatig even stoppen en de ademhaling weer opgang houden.
Hoe hoger ik kwam, hoe fraaier de vergezichten werden. Maar ook de wind werd steeds sterker en afdalende wandelaars gaven al aan dat er boven een behoorlijke wind stond, van die vlagen. Dus bedacht ik mij nog ; wel op blijven letten Fred.
De top op 379 meter hoogte bereikt na een goed uur klimmen. En inderdaad wat een indrukwekkend panorama om rond te kijk. Maar ik moest inderdaad stevig blijven staan want er waren echt wel straffe windvlagen zo nu en dan.
In twee dagen tijd dus twee toppen in twee verschillende wandeltochten bereikt ; de top Latrigg 368 mtr en Walla Crag 379 mtr.
Zoek de verschillen ; boven sta ik op 25 mei 2025 op de top Walla Grag – ik vond een foto van een wandelaar die tien dagen eerder op dezelfde plek op deze top stond 15 mei 2025 echter met een heel ander weerbeeld ! Je kunt ook al aan mijn houding zien dat ik mij best wel voorzichtig in de wind staande wil houden.
Ik ga verder en begin aan mijn afdaling van de andere zijde van de berg ; en ja hoor, even een onoplettendheid en bij een stevige windvlaag in mijn rug verlies ik mijn evenwicht en val met mijn linkerknie op het rots pad. Met behulp van mijn stok krabbel ik op maar zie meteen al dat de wandelbroek op kniehoogte rood kleurt, oeps. Ik voel het ook best wel dus doe mijn rugzak af en probeer zo goed als mogelijk is uit de wind mijn knie te onderzoeken. Het blijkt een fikse snee en bloed best wel behoorlijk. Zal je net zien op zo’n moment passeert er niemand …. Maar ik heb EHBO spul altijd bij mij in de rugzak, dus zo en en zo kwaad stelp ik het bloed met papieren zakdoekjes en plak de knie vol met pleisters. Nog geruster wordt ik om het feit dat toen ik weer ging staan de pijn wel mee viel, mazzel gehad denk ik zo maar. Voorzichtig vervolg ik de afdaling opnieuw en voel dat de knie steeds beter mee werkt. Ik besluit voor de zekerheid om straks na terugkomst in het stadje tot even naar een eerste post te lopen voor een check en advies. Het is immers pas mijn tweede wandel dag op deze vakantie !
Ik kom zonder verdere kleerscheuren beneden aan de berg en heb de oever van het meer ( Derwent Water ) bereikt. Hier besluit ik eerst even goed te rusten, mijn lunch pakketje te nuttigen en de knie wat extra rust te gunnen. Het wandelen gaat verders nog prima dus ik maak mij niet al te grote zorgen. Vanaf hier is het ongeveer 8 km langs de oever van het meer terug naar het stadje. Dit gedeelte van de route is voor mij herkenbaar want vorig jaar wandelde ik helemaal een volle ronde om het meer. Langs het meer lopen prachtige wandelpaden aangelegd door de natuur organisatie van dit district. Op deze zondag is het ook gezellig druk met wandelende families en hun kinderen.
Halverwege de middag bereik ik het stadje en ik besluit toch even te gaan informeren bij de VVV waar de EHBO post zich bevind. Dat is helemaal geen verkeerde beslissing geweest. Het Care Centre blijk net buiten het stadcentrum te zijn en ik kan het wandelend bereiken. De dienst doende mensen zijn heel erg vriendelijk en een verpleegkundige desinfecteert de wond en maakt de wond vervolgens heel goed schoon ! Ik krijg zelfs extra verband mee om eventueel te verschonen. Als dank heb ik de verpleegkundige en de receptioniste van de dokterspost ‘Hollandse klompjes’ uitgereikt, die heb ik altijd mee in de rugzak in het buitenland # charme offensief welke altijd werkt ! Rechts onder op de plaat/foto het keienpaadje waar ik met de knie opgevallen was.
Dag 3 maandag 26 mei 2025 ; Happy Birthday Fred. Beetje weg van huis en toch wordt er aan je verjaardag gedacht. Natuurlijk genoeg verjaardagwensen op de telefoon maar ook mijn logeeradres was deze dag niet ontgaan en ik kreeg van Sarah een echt verjaardagontbijt en cadeaus van haar man John en de kinderen ! Blozen natuurlijk en wat een leuke verrassing ! Het boek Max kom ik later op terug. Maar het geeft maar weer aan wat een fantastisch goed logeeradres Claremont House is !!
Wandel dag 3 ; vanwege de weersvoorspelling deze dag en mijn verjaardag besluit ik een beetje in de buurt van Keswick te blijven. Ik heb een mooie ronde gepland van rond de 20 km in de nabijheid van het logeeradres. Ik besluit vanuit de B&B wandelend te vertrekken en dan eerst naar de Castlerigg Stone Cirkel. Deze ligt ongeveer 3 km verwijdert van mijn logeeradres. Het is één van de meest indrukwekkende prehistorische monumenten van Groot-Brittannië en ligt op een lage heuvel ten oosten van Keswick, omringd door een ring van bergen. Het is één van de oudste steencirkels in Groot-Brittannië en is belangrijk vanuit het oogpunt van megalithische astronomie en geometrie. Het staat op een prachtig natuurlijk plateau met een fantastische 360 graden uitzicht over de omringende heuvels. De cirkel bestaat uit 38 vrijstaande stenen, waarvan sommige wel 3 meter hoog zijn. Geschat wordt dat het dateert uit het Neolithicum, 4000 tot 5000 jaar geleden. Ik ben natuurlijk fan van de TV serie Outlander, dus ook ik heb mijn hand weer op een steen gehouden maar ook nu weer bleef ik in mijn huidige tijd !
Nadat ik de Stone Ring verlaat vervolg ik mijn weg over een aantal paden ik ik vorig jaar ook had bewandelt en wel richting het Old Railway Pad. Hier liep vroeger een spoorlijn en het National Trust , de natuurorganisatie in deze regio, heeft hier een fraai wandel en fietspad over aangelegd. Van meer dan 5 km lang. Ook wordt het gebruikt door vele sporters ; joggen en duurloop. Af en toe valt er een klein regenbuitje maar over het algemeen blijft het droog.
Ook op deze 3e wandel dag kwam de weersvoorspelling uit en zo nu en dan een bui regen. Gelukkig loopt het ‘oude railway’ pad 5 km lang tussen een bebost gebied door zodat overhangende boomtakken deels wat regen opvangen. Ook passeer ik door twee oude spoortunneltjes op deze route waar ik eventueel kon schuilen mocht het echt hard gaan regenen. Maar juist door dat wisselvallige grijze weer had ik al besloten om wat vroeger in de middag weer in het stadje te geraken. Het was immers ook mijn verjaardag dus daar moest op ‘geproost’ worden. Dat deed ik maar in de Sports Bar midden in het centrum van het stadje. Het is een gezellig ingerichte pup waar je met mooi weer ook op het terras kunt zitten. Er komen ook veel lokale jongeren want er zijn talloze sportwedstijden ( ook live ) op grote schermen te volgen. En meteen er naast zit een heel grote pizzeria die goede zaken doet tijdens de ‘live uitzendingen’ van bijvoorbeeld voetbal, basketbal (NBA), F1 races en nog veel meer. Ook het avondeten daar gedaan en daarna ben ik door het stadje terug gelopen naar de B&B die boven op een berg aan de rand van het centrum ligt. Het is een wandeling van 20 minuutjes en die zal ik ook wat vaker blijven doen deze vakantie want het is ook een makkelijke route naar het grote busstation in het stadscentrum.
Wandel dag 4 dinsdag 27 mei ; inmiddels alweer een ‘dagje ouder’ en om 08.15 aan het ontbijt. Dat werd werkelijke alle dagen keurig verzorgt door Sarah en niets was te weinig. Zo begon ik elke ochtend met een kom yoghurt en vers fruit, ook de koffie was prima te drinken al is de bereiding wat anders als bij ons in NL. Ik kreeg iedere ochtend het mooiste tafeltje bij het raam zodat ik naar het dal kon kijken. De gasten wisselde regelmatig en ik was duidelijk een ‘vaste gast’ voor aanzienlijk meerdere dagen. Zo nu en dan kon ik korte gesprekjes tijdens het ontbijt voeren met enkele andere gasten maar ik was duidelijk alle ochtenden als eerste in de ontbijtruimte omdat ik alle dagen rond 09.00 op weg wilde gaan voor een vooraf geplande wandeltocht.
Dag 4 dinsdag 27 mei ; volgens de weersvoorspelling zou de dag grotendeels regenachtig verlopen in de regio dus ik besloot om een korte tocht in de buurt te gaan maken want een hele dag in de regen lopen daar word niemand blij van. De bushalte is vlakbij Claremont House en om 09.30 stapte ik op de bus richting het plaatsje Grasmere. Ook hier bleef het regenen dus besloot ik een tochtje door een bosgedeelte naar het plaatsje Ambleside te wandelen. Onder de bomen liep ik soms zo nu en dan beschut onder een bladerendek. Met regen is er een totaal andere beleving tijdens een tocht. Eenmaal buiten het dorp was ik al behoorlijk nat maar besloot toch maar om door te wandelen in de hoop dat het wellicht later wat droger zou kunnen worden. Langs het Rydalmeer waar ik vorig jaar nog helemaal omheen was gelopen. Ik ontmoeten een paar openwater zwemmers die in het meer hun trainingsrondjes gingen maken.
Voor de groep te water ging raakte ik even aan de praat met hen, mijn oudste zoon Mark doet ook aan deze sport en door deze interesse vroeg ik hen hoe vaak zij gingen trainen. Ik kreeg te horen dat ze vaak trainingstochten in verschillende meren in het Lake District ondernemen. Het openwater zwemmen is bij velen heel erg populair in dit gebied. Toen de groep te water ging vervolgde ik mijn tocht. Zonder dat ik in het water lag was ik echter ook al kletsnat van de nog steeds gestaag vallende regenbui.
Rond 14.15 kwam ik in Ambleside aan, in het dorpscentrum trof ik een boekenwinkeltje welke mijn naam droeg. Na een heerlijk lunchbroodje ( warme sandwich met spek en brie ) een onverwacht heerlijke combinatie, heb ik nog het kleine stadje ondanks de regen bezichtigd en rond 17.00 was ik terug bij het kleine busstation. Avond eten in de Kings Arms Keswick en daarna terug naar B&B want de rugzak en regenkleding moest drogen voor de volgende dag.
Woensdag 28 mei 2025 wandel dag 5 : een onverwachts mooie dag dus direct waargenomen. Na het ontbijt met de bus eerst naar Ambleside en een overstap naar het dorpje Elterwater. Daar de wandeltocht starten met als hoofddoel tijdens deze route een bezoek aan Slater Bridge te gaan brengen. Deze is gelegen in het Little Langdale gebied. Dit is een erg populair wandelgebied waar je op mooie dagen, zoals ik nu trof, prachtige panorama foto’s van deze omgeving kunt maken.
Slater’s Bridge zoals ik het aantrof in een zonovergoten dal op dat moment. Het is een traditionele pakpaardenbrug in Little Langdale in het Lake District.
De brug dateert uit de 17e eeuw en werd in 1967 een monumentaal object. De brug is gebouwd van leisteen en bestaat uit een 4,6 meter hoge segmentboog en een vlakkere overspanning van platen, met een natuurlijk rotsblok in het midden van de rivier. Men denkt dat de brug is gemaakt door mijnwerkers die werkten in de nabijgelegen Tiberthwaite Fells. De brug zou de steengroevenwerkers een kortere toegang vanaf hun huizen geven ?!
Prachtige vergezichten in het gebied rondom Slater’s Bridge.
Donderdag 29 mei Dag 6 ; opnieuw sombere weersvoorspellingen deden mij besluiten om er dan maar een ‘museum dag’ van te gaan maken. Dus met de bus weer richting Ambleside en daar overstappen op de bus naar het plaatsje Coniston gelegen aan het zelfde meer. In Coniston is een museum gevestigd met een permanente tentoonstelling over twee heel bekende personen uit deze streek ; de avonturier Donald Campbell en de dichter John Ruskin ; het Bluebird / Ruskin Museum.
De Bluebird K7 is een watervliegtuig met straalmotor waarmee de Brit Donald Campbell tussen 1955 en 1967 zeven wereldrecords op het water vestigde. De K7 was het eerste succesvolle watervliegtuig met een straalmotor en werd bij zijn lancering in januari 1955 als revolutionair beschouwd. Campbell en de K7 zorgden ervoor dat het watersnelheidsrecord met bijna 160 km/u werd verhoogd, waardoor het van de bestaande recordhoogte van 286 km/u naar iets meer dan 444 km/u steeg.
Foto in het museum bij de K7 ; Donald Campbell kwam op 4 januari 1967 om het leven bij een ongeluk met een strekaangepaste K7, terwijl hij een poging deed om zijn achtste watersnelheidsrecord te verbreken, met als doel het record op Coniston Water te verbeteren naar meer dan 480 km/u. Het wrak van de Bluebird werd op 5 januari 1967 op de bodem van het meer ontdekt. Duikers van de Royal Navy arriveerden laat op de dag van het ongeluk maar konden niets meer uitrichten. In 1996 startte een duikteam met behulp van sonarapparatuur een onderwateronderzoek, waarbij opnieuw het wrak van K7 werd gevonden. Vervolgens werd het tussen 2000 en 2007 geborgen, terwijl het lichaam van Donald Campbell in 2001 werd geborgen. Sinds 2016 wordt de Bluebird gereconstrueerd in Noth Shields, Newcastle met de bedoeling hem weer bedrijfsklaar te maken en nu anno 2025 is een groep mensen bezig om als een soort van eerbetoon de originele K7 nog eenmaal op Coniston Water opnieuw te laten varen / vliegen.
Ook is in het Ruskin Museum een grote collectie en informatie te vinden en te bezichtigen over de koper en leisteenmijnen van de regio, en een uitgebreide collectie behandelt het leven van de dichter John Ruskin. Midden in het dorp Coniston naast de kerk ligt hij begraven en staat er een groot monument bij zijn graf. Echter de omgeving van het graf tref ik dan weer tot mijn verbazing onverzorgd aan ?
Vrijdag 30 mei dag 7, weliswaar een bewolkte dag maar het was in ieder geval droog en 15-17 graden een prima temperatuur om een wandeltocht te ondernemen. Het wandelgebied voor deze dag was het Borrowdale, ook nu weer een fraai groen en zeker heuvelachtig gebied en met de bus op een half uur rijden vanuit Keswick. De vroege bus vanaf het busstation bleef echter onverklaarbaar weg en dus moest ik en nog wat andere vroege wandelaars een uurtje langer wachten bij de halte ?!
Maar om 10.00 u eenmaal op weg en na een rit van 40 minuten over smalle kronkelige wegen bereikte ik de halte vanwaar ik de tocht ging ondernemen. De omgeving was direct indrukwekkend en de route ging het eerste deel langs een snel stromende rivier, daar lag genoeg water in en dat was natuurlijk het gevolg van de vele regenbuien in de achterliggende dagen
Zo nu en dan was het oppassen geblazen wanneer ik over keienpaadjes kleine zij- riviertjes moest oversteken. Maar al gauw kreeg ik met een andere ‘probleem’ te maken ; de bewegwijzering ontbrak. Ik realiseerde mij dat ik dan maar niet te ver moest gaan afdwalen want het signaal op de mobiele telefoon bleek ook niet altijd ontvangst bereikbaar. Zo nu en dan kwam ik andere wandelaars tegen en hadden we tijdens het passeren even overleg. Al gauw zag ik dat de meeste wandelaars een kaart bij zich hadden, dat had ik achteraf gezien natuurlijk ook beter kunnen doen !
Maar de panorama’s waren weer fantastisch en nog steeds bleef het ondanks een dreigend grijswolkendek droog. Na een uurtje of drie wandelen zag ik echt helemaal geen wegwijzers meer en besloot ik bij een houten brug de rivier over te steken en langs de andere zijde van de rivier terug te gaan wandelen richting het kleine buurtschap waar ik uit de bus was gestapt. Ik wandel immers alleen en dan is het niet verstandig om in afgelegen gebieden waar je de weg kunt kunt dwalend door te gaan lopen, zeker als er een bewijzering ontbreekt en de telefoon door de hoge heuvels geen bereik meer heeft.
In het hart van de vallei ligt het dorp Rosthwaite, andere dorpen in Borrowdale zijn Stonethwaite, Seathwaite, Seatoller en Grange. Allemaal kleine dorpjes waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Rond 16.00 uur kwam ik terug bij de verbindingsweg waarover de bus van en naar Keswick rijd. Zo nu en dan brak de zon zelfs een beetje door. Midden in een buurtschap was een bushalte en de bus bracht mij rond 17.00 uur na weer een prachtige wandel dag van ongeveer 20 km terug in het dorpscentrum van Keswick.
Om een voorbeeld te geven waren er echter ook vele routes heel goed met bewijzering, maar juist bij de foto rechts, de wegwijzer Coast to Coast Path bij de bushalte in het Borrowdale ging het fout want daar kwam ik verderop mijn route dus heel geen bewijzering meer tegen ?!
Inmiddels had ik op mijn dagelijkse routes tussen het busstation in het dorpscentrum en mijn logeeradres een prima Pizzeria ontdekt ; Woodstone Pizza. Eenmaal binnen kun je vanaf je tafeltje zien hoe personeel de verse pizza’s bereid en hoe deze vervolgens in een steenoven gebakken worden. Een prima plek om een goede wandel dag af te sluiten !
De inwendige mens / wandelaar komt niets te kort in het plaatsje Keswick. Ik had natuurlijk mijn logies in B&B Clarmont House met ontbijt maar voor het avondeten had ik genoeg keuzes in de horeca van het toeristische plaatsje. Mijn voorkeur ging echter wel uit naar die woodstone pizzeria want de in de houtoven bereidde pizza’s waren heerlijk. Maar ook een Fish and Chips maaltijd mocht natuurlijk niet ontbreken !
Zaterdag 31 mei dag 8 wandelvakantie ; een wandeltocht naar de Aira Force Waterfall en een tocht langs de oevers van het Ulswater meer. Het was wel een ‘dingetje’ om met de bus in dit gebied te geraken. De busdienst is er enkel op weekenddagen in het zomer seizoen en de laatste bus terug ging al om 15.50 uur. Zeker om rekening mee te houden. Ik was dus met de eerste bus 09.00 uur op weg gegaan om zoveel mogelijk van deze wandel dag te gaan genieten. Heel even in de ochtend uren wat regen maar algauw werd het gelukkig droog. De waterval ligt in een bosrijkgebied en trekt heel veel bekijks. De bijbehorende parkeerplaatsen aan de rand van het bos stonden helemaal vol. Het is een fraai gezicht het water zo’n 20 meter naar beneden te zien vallen en ook hier geld weer hoe meer regen er valt hoe groter de waterval in volume ! Verslag gaat later verder.
Links boven op de foto een stellage met kinderlaarsjes bij een soort boswachtershuisje. Scholen krijgen daar educatief onderwijs met onderwerpen over de lokale natuur. Na mijn bezichtiging van de waterval besluit ik enkele kilometers over de nabij gelegen Ulswater Way te gaan wandelen. De Ulswater Way is een 32 kilometer lange gemarkeerde wandelroute rond het gelijknamige meer. Het symbool van het pad, dat gebruikt wordt ter markering, toont een afbeelding van een narcis. Aan de oever van het Ulswater zag William Wordsworth de bloemen die hem inspireerden tot zijn bekende gedicht ; I Wandered Lonely as a Cloud’, vaak simpelweg “Daffodills” genoemd. De route kan echter van elk punt, geheel of gedeeltelijk, in beiden richtingen worden gelopen. Dus dat was een reden voor mij om ruim 12 km van deze route volgen om vervolgens weer op tijd terug bij de bushalte te zijn voor de laatste bus die deze dag terug naar Keswick reed.
Zondag 1 juni, dag 9 en ‘s morgens vroeg aan de ontbijttafel best wat saggerijnig moeten constateren dat er nu al drie dagen lang een lagedrukgebied boven Schotland ligt. Dus opnieuw geconfronteerd met wellicht een ‘regen -dag’. Om dan maar een beetje in de buurt te blijven besluit ik om nog maar eens met de bus naar het Borrowdale te reizen en dan daar onder andere een bezoek te brengen aan de Bowder Stone en hopen dat het later op de dag wat droger zal gaan worden.
De Bowder Stone ; is één van de beroemdste rotsen in het Lake District. Hij weegt 2000 ton, is negen meter hoog, 9 meter breed en 27 meter in omtrek en balanceert volledig zelfstandig. In 2019 werd de houten ladder vervangen door een nieuwe metalen ladder. Het is een lokaal gesteente, onderdeel van de Borrowdale vulkanische opeenvolging van gesteente. Er zijn overtuigende aanwijzingen dat het naar beneden is gekomen als onderdeel van een rotsval die los kwam van de Bowder Stone, 200 meter hoger, nadat de Borrowdale-gletsjer zich had terug getrokken. Het dankt zijn naam mogelijk aan Balder, de zoon van de Noorse god Odin. En natuurlijk ben ik via de trap even naar boven gelopen om enkele foto’s te maken.
Negen meter hoog echter door de regenval niet aanlokkelijk om lang boven te blijven.
Maar zoals er al voorspeld was ; het bleef deze hele dag regenen, dan weer druilig en dan best wel gestaag. Het bleek de slechtste weer -dag tot nu toe. Toch nog even een route over een nabij gelegen wild pad langs een rivier gelopen. Maar kleddernat heb ik besloten om maar weer rond 14.00 uur met een bus terug naar het stadje te rijden. Want hier wordt een wandelaar niet vrolijk van, zo’n hele dag in de regen .
Om de dag dan toch nog zinvol af te sluiten ben ik in Keswick maar naar het plaatselijke sportcafé gegaan om de F1 race, die daar live op grote schermen werd uitgezonden, te gaan bekijken. Aansluitend van een heerlijke avondmaaltijd in een gezellig plaatselijk restaurantje genoten en zo kreeg deze regenachtige dag toch een zinvolle invulling.
Maandag 2 juni 2025 dag 10 ; van te voren al gepland dat ik zeker en vast opnieuw een wandel dag zou gaan maken helemaal rond het Buttermere ! Dit is voor mij het mooiste gebied in het Lake District. Dat is ook wel meteen bevestigd door het feit dat de bus daarnaar toe ‘bommetje’ vol met wandelaars zit. Ook de bus route daar naar toe is fantastisch mooi en gaat zelfs over een berg pas ( Honnister ). Eindelijk ook met zekerheid een geheel droge dag.
De vergezichten zijn werkelijk adembenemend mooi. Op het bankje op bovenstaande foto heb ik ook op mijn gemakkie heerlijk lang mijn lunchpakketje zitten verorberen. De hele ronde om het meer neemt zo’n 2.5 – 3 uur in beslag.
Aansluitend gewandeld naar het naast gelegen meer ; Crummock Water. Of je een ‘puzzel’ binnen wandelt ! En dan kwam ook mede door het die dag echt fraaie weer. Wel weer mazzel gehad want even bij een onoplettendheid gestruikeld over een boomstronk op een wandelpad. Gelukkig geen schade / verwondingen. Einde van de middag ook nu weer in een volle bus terug naar Keswick gereden.
Dinsdag 3 juni 2025 dag 11 ; de euforie over mooi weer gold slechts voor één dag want vandaag was het weer grijs en grauw wat mij te wachten stond. Dus mijn wandelplan tijdens het ontbijt voor deze dag opnieuw aangepast aan de weersverwachting. Ik besloot met de bus naar een ander toeristische plaats te reizen en wel Windermere genaamd. Een bus rit van iets meer dan een uurtje via Grasmere en Ambleside. Het plaatsje Windermere ligt aan het gelijknamige mee en heeft zelfs een klein treinstation. Bij de grote bushalte daar stap ik uit en tussen de regenbuien door besluit ik naar het iets verderop gelegen toeristencentrum Bowness genaamd te gaan wandelen. Het ligt direct aan het fraaie meer en je kunt het vergelijken als een Nederlandse badplaats als Zandvoort en of Noordwijk. Het stadje leeft helemaal van de toeristen inbreng en dat is duidelijk te zien aan alle winkeltjes en horeca gelegenheden. Ook zijn er twee rederijen gevestigd die rondvaarten over het meer maken.
Je kunt het zo gek niet bedenken maar midden in het centrum trof ik een winkel enkel en louter alleen ingericht om kerstartikelen te verkopen !? De eigenaar houd zelfs op een display ( zie mijn rode pijl, countdown to Christmas ) voor zijn winkel bij hoeveel dagen het nog te gaan is naar het moment dat de Kerstman weer in het land terug is, zijn laarzen staan al klaar !
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Keswick diverse malen is uitgeroepen tot meest hond vriendelijke stad van het Verenigd Koninkrijk. Met een overvloed aan hond vriendelijke hotels, pubs, cafés, cottages. Met wandelpaden in overvloed en veerboten die honden aan boord verwelkomen. Keswick is voor mij Dog City sinds ik daar kennis mee heb mogen maken. Als je op straat tien personen tegen komt lopen er acht met een hond aan de lijn. Nog fraaier de ‘opruim plicht’ die hun baasjes automatisch hebben ; nergens op straat zie je uitwerpselen liggen, het wordt vrijwel direct door de hondenbezitters opgeruimd tijdens het uitlaten. Meest bekende hond in Keswick en omgeving is Max een Springer Spaniël.
Wat is het verhaal achter Max de Springer Spaniël ; eigenaar is / was de heer Kerry Irving die woont en werkt in Keswick. Kerry raakte ernstig gewond bij een verkeersongeval en terwijl hij herstellende was van een depressie, adopteerde hij Max om hem mee te nemen voor wandelingen om hem te helpen met zijn welzijn. Kerry geeft Max de eer dat hij hem de wil om weer te leven heeft gegeven. Max hielp hem zijn chronische pijn opgelopen tijdens het verkeersongeval te doen vergeten. Er is zelfs een boek over Max geschreven , welke ik als cadeau voor mijn verjaardag mocht ontvangen ( zie ontbijt B&B Claremont House ). Ook kreeg Max februari 2021 de PDSA Order of Merit, een onderscheiding die wordt beschouwd als het dieren equivalent van de OBE en normaal gesproken alleen wordt toegekend aan honden zoals politiehonden of hulphonden. Helaas overleed Max op 6 april 2022 nadat er een hersentumor was geconstateerd.
Woensdag 4 juni ; dag 12 de laatste wandel dag alweer en vanwege het wisselvallige karakter wat deze dag zou gaan brengen besloot ik mijn voorgenomen Cat Bell beklimming te annuleren en dan maar met de bus mij tot halverwege het Derwent Water te laten rijden en op de halte bij het Lodore Hotel uit te stappen. Van daaruit met een grote lus verder om het fraaie meer wandelen en via het dorp Portinscale terug naar Keswick te keren. Een wandeltocht van ongeveer 14 km. Bij het oplopen van het voetpad stond mij een onaangename verassing te wachten ; het voetpad stond vol met water ! Het drassige grasland was door de vele regenval van de afgelopen dagen vol gelopen. Maar volgens mij route kaart moest ik toch echt deze watergang passeren wilde ik immers aan de andere zijde van het meer geraken waar ik de tocht kon voortzetten. Er zat niets anders op dan voorzichtig door het water over het pad te gaan waden. Op sommige plaatsen schoenhoogte diep. Maar ik had nu eenmaal mijn beslissing genomen en stapte dus maar door het water naar de overzijde. Wonderbaarlijk genoeg voelde ik mijn sokken niet nat worden en begrijp eigenlijk nog steeds niet hoe dat mogelijk was !
Eenmaal aan de andere zijde van het meer kreeg ik prachtige vergezichten. Af en toe korte regenbui -tjes maar dat kon mijn wandelplezier niet deren.
Na een kilometer of 3 passeerde ik een heel bekend schuurtje. Vorig jaar had ik deze tijdens een wandeltocht ook al eens gepasseerd. Het staat bij een prachtig woonhuis langs het wandelpad en vlakbij het meer. Het is een herkenningspunt voor wandelaars geworden. Wandelaars laten er berichten achter en sommige bedanken met korte briefjes de eigenaren van de nabijgelegen voor bijvoorbeeld drinken. Ook vorig jaar had ik een boodschap achtergelaten maar trof deze niet meer terug. Ik besloot dus een nieuw ‘Dutch klompje’ achter te laten met een visitekaartje, benieuwd of er reacties los komen op mijn homepage site als ik het verslag van deze tocht geplaatst heb.
Halverwege mijn tocht rond het middaguur klaarde het weer heel even op en brak de lucht boven mijn hoofd. Juist op het moment dat ik mijn route over een wandelpad vlak onder de Cat Bell berg door kon vervolgen. Een slap zonnetje brak hierbij kortstondig even door. Vanaf 14.00 uur was het gedaan met de pret en ging het gestaag regenen. In het bosgedeelte net voor het dorp Portinscale wandelde ik nog aardig droog onder een bladerendek maar eenmaal uit het bos werd ik kleddernat. Volgens de weersapp zou het niet meer droog worden deze dag. Dus in de Kings Arms pub / restaurant probeerde ik wat droog te worden en heb er nog van een beefburger met friet genoten. Met een taxi naar de B&B vervolgens en de bagage voor de volgende dag verzameld en vast in de auto geplaatst. De wandelvakantie 2025 zat er weer op.
Het ‘wandel draaiboek’ welke ik in de wintermaanden thuis had voorbereid heb ik nagenoeg helemaal kunnen volbrengen. De nummers op het kaartje geven de tochten aan die ik ondernomen heb. Het weerbeeld was erg wisselend en helaas toch ook wel met een aantal regen dagen. Wisselvallig weer is eigenlijk een beter woord daarvoor. Dat kwam omdat er helaas regelmatig een lagedrukgebied boven het Lake District hing dat ik er verbleef. Je zou denken eind mei begin juni zou je toch prima wandelweer mogen hebben. Dat was het over het algemeen dan ook wel, zeker de temperaturen want die schommelde tussen de 15 – 21 graden en daarbij is het prima wandelen. Dus mijn eind oordeel is dat ik ondanks enkele regendagen een fantastisch mooie en goede wandelvakantie heb mogen beleven. En na twee jaren op rij kan ik zeggen dat ik enorm heb genoten van de prachtige natuur in het Lake District.
En de Place To Be als je een wandelvakantie in het Lake District wil ondernemen ; Claremont House. Sarah en familie weer heel erg bedankt voor de voortreffelijke gastvrijheid ! Een prima B&B om te mogen verblijven. Sarah and family, thank you so much again for your excellent hospitality! A wonderful B&B to stay in.
Donderdag 5 juni was de terugreis via Newcastle naar IJmuiden en naar huis. De autorit van Keswick naar de veerhaven van DFDS in Newcastle bedraagt slechts 169 km. Dat is prima te overbruggen . Aan boord kwam ik in de zogenaamde taxfree shop nog een fles whisky onder ogen ; volgens het prijskaartje € 889,99 met taxfree voordeel € 770,75 ?! Nu is Jura één van de beste whisky soorten die te koop zijn en ook Fred drinkt graag een whisky op z’n tijd … maar om zo’n duur flesje aan te gaan schaffen, neen toch zeker.
De nachtboot vertrek ‘s middags 17.30 Engelse tijd vanuit Newcastle en dat is een prima reistijd, ‘s morgens om 09.30 Nederlandse tijd meer je dan weer af in IJmuiden. Het was inmiddels al mijn vierde DFDS oversteek met auto en boot en dat bevalt prima. Al moet ik wel zeggen dat ik de overtocht het liefste met de Princess Seaways maak. Deze terugreis was ik aan boord van de King Seaways maar het blijkt een wereld van verschil met de bemanningen van beiden schepen die de veerdienst onderhouden. Het eerste gedeelte blijft het schip onder de Engelse kust varen en vlak voor middernacht begint de eigenlijke oversteek naar de Nederlandse kust, maar dan lig je als passagier zodra de horeca gaat sluiten aan boord al heerlijk in een prima bedje.
Vrijdagmorgen 6 juni was ik weer terug in de haven van IJmuiden. Er stond best wel een behoorlijke zeebries dus de kapitein had assistentie van enkele sleepboten gevraagd. Immers door de hoogbouw van de ferry vangt deze best wel wat wind en dat maakt het manoeuvreren er in de smalle veerboothaven niet makkelijker op ! Rond 10.00 uur lag ik aangemeerd en was het wachten tot ik met mijn auto het schip mocht verlaten. De douane formaliteiten vielen weer erg mee en de wachtrijen waren voor de paspoortcontrole zo opgelost. Ik kan weer terug zien op een heel geslaagde wandelvakantie. Bij gezond blijven en zijn, staat er inmiddels voor 2026 een wandelvakantie in de Engelse Yorkshire Dales op mijn bucket list, ( de Harriot Way ), jullie weten wel, de regio van de Engelse televisie dierenarts James Harriot. Daar over later meer op deze homepage !
