Van maandag 31 mei t/m vrijdag 4 juni 2021 heb ik in vijf etappes het Krijtland-pad in Zuid Limburg gelopen. Het Krijtland-pad is misschien wel de koning van de Zuid Limburgse wandelroutes. De route is ongeveer 100 km lang, telde voor mij vijf etappes en gaat voor meer dan zestig procent over onverharde wegen en paden.. Tijdens deze routes kom je langs de mooiste plekjes die Zuid Limburg te bieden heeft.
Het is een dalen-landschap, miljoenen jaren geleden ontstaan door riviertjes die zich een weg baanden door het Krijtplateau. Zo ontstond een landschap met een overvloed aan valleitjes, steile hellingen en meanderende beekjes. En met een speciale flora en fauna. Het is een uitdagende route met holle wegen, natte beekdalen, pittoreske dorpjes en unieke hellingbossen. En natuurlijk met regelmatig stijgen en dalen. De vergezichten, panorama’s, vaak tot over de Belgische grens, zijn in elk jaargetijde adembenemend !
Verwend als ik was had ik alle wandeldagen de mazzel dat ik kon logeren op een adres in Maastricht. Vandaar uit had ik mij voorgenomen de hele wandelweek dagelijks met het OV ( bus ) naar de start en vanuit de finish locaties te reizen. Dat ging werkelijk waar erg goed. Arriva verzorgd momenteel het OV vervoer in Zuid Limburg. = klik op foto’s en platen voor vergroting =
Maandag 31mei, in alle vroegte vanaf het logeeradres voor de eerste wandel-dag van start gegaan. Deze dag zou in het teken staan van de etappe Maastricht – Mheer. Vroeg gestart ( 08.00 ) met de wetenschap dat deze dag de meeste kilometers afgelegd zouden moeten worden, namelijk 27 km. Officieel start deze tocht vanaf station Maastricht en gaan de eerste kilometers deels door het centrum naar de Servaasbrug aan de Maas. De Sint Servaasbrug, stenen boogbrug stamt uit de 13e eeuw en is tussen 1280 – 1298 gebouwd en genoemd naar de 4e -eeuwse Bisschop van Maastricht. Het is de oudste brug van Nederland. Zo in de vroege morgenuren is het nog heerlijk rustig op de weg. Vanaf de Servaasbrug gaat mijn route nu de eerste kilometers langs de Maas richting Eijsden.
Even verderop, vlak voor het Gouvernementsgebouw aan de oever van de Maas arriveer ik bij een groot Monument. Dit Monument ter ere van de dappere soldaten van de Amerikaanse 30th Infantery Division Old Hickory staat op de plaats waar deze roemruchte divisie in 1944 de Maas overstak en Maastricht bevrijdde ! Het Monument werd op 14 september 1994 onthuld, op de 50ste herdenkingsdag van de bevrijding. De Amerikaanse 30e infanteriedivisie, beter bekend als The Old Hickory, ook wel “Rooseveldt’s SS” of The Work Horse Of The Western Front genoemd, was een infanteriedivisie van het Amerikaanse leger, die van 1917 tot 1974 heeft bestaan, en zowel in de Eerste als Tweede Wereldoorlog slag leverde. In Nederland was de Old Hickory divisie in 1944 onder andere verantwoordelijk voor de bevrijding van Maastricht en grote delen van Zuid Limburg. In België speelde de divisie een sleutelrol bij het Ardennenoffensief. Op de kleine = zwart wit = foto links boven staat Kolonel Johnson, bevelhebber van het 117e regiment van de Old Hickory divisie, in de Wycker Brugstraat op 13 – 14 september 1944.
Na 3 km wandelen nader ik het natuurgebied De Kleine Weerd. Het is een klein natuurgebied langs de rivier de Maas ten zuiden van Maastricht. Het 14 hectare grote gebied wordt beheerd door Stichting Het Limburgs Landschap. Het landschap bestaat bestaat voornamelijk uit verruigd grasland en vlier- en wilgenbosjes. Het is zoeken naar markeringen in dit stuk gebied en al gauw blijkt dat ik verkeerd loop. Gelukkig kom ik een mevrouw met een hond tegen , ik vraag haar de weg en nu blijkt dus dat ik al meer dan twee kilometer in een verkeerde richting loop ! Dus terug keren maar op het pad wat ik ingeslagen was. Aan de overkant van de rivier zie ik de beboste Sint-Pietersberg liggen…
Eenmaal terug op de goede route moet ik met een grote boog om een kleine kudde Koniks paarden heen. Deze paarden stammen af van het Europese wilde paard en hebben een muisgrijze vacht, zwarte aalstreep en zebratekening op hun poten. Ze zorgen door hun graasgedrag voor open plekken en bloemrijke graslanden.
Het is inmiddels 11.00 geworden als ik de dorpsgrens van Eijsden bereik. Ik nader een zonovergoten terras aan de Maas en deze locatie nodigt wel heel erg uit om te gaan rusten. Ik vind een mooi plekje aan een tafeltje wat in de schaduw staat. Zo vroeg in de morgen zijn er al veel mensen op pad. Aan de overkant kijk ik al op België. Naast het restaurant is er een aanlegplaats voor een voetgangers en fietsers pontje. Sinds 2004 vaart hier een veerpontje, genaamd de Cramignon, dagelijks in de zomermaanden tussen Eijsden en het Belgische Ternaaien ( Lanaye ). Van 2009 tot 2012 was er een bootverbinding tussen Eijsden en Maastricht, die wegens gebrek aan belangstelling is opgeheven. Na een heerlijke rust en een voortreffelijke uitsmijter besluit ik na 50 minuten mijn tocht te vervolgen.
Net buiten het dorpscentrum kom ik bij het Kasteel Eijsden aan. Alleen de aanblik al nodigt uit om de tuinen rondom het kasteel in te gaan lopen. Kasteel Eijsden, ook wel Laag Caestertburg of de Borg genoemd, is een herenhuis met kasteelhoeve. Het is gebouwd in 1636, verbouwd in 1767 en gerestaureerd van 1881 tot 1886. Tegenwoordig is het een rijksmonument.
De bouwstijl, Maaslandse renaissancestijl, is typisch voor deze streek. Kenmerkend is het gecombineerde gebruik van rode baksteen, hardsteen en mergel. Het kasteel ligt te midden van lanen, tuinen en weilanden. Het huidige park is aangelegd als vervanging van een laat achttiende-eeuws park. Van dit oorspronkelijke park resteert alleen het gedeelte aan de noordzijde van het kasteel met hierin een achttiende-eeuwse ijskelder. Weelderig bloeien links en rechts op de muren van de tuinpoort rode rozen.
Na het buurtschap Mariadorp gaat het met de route markeringen opnieuw helemaal mis. Deze ontbreken gewoon en de wandelaar moet maar op goed gelukt richting Mheer zien te geraken. Ook in de tekst van het routeboekje vind ik even geen herkenningspunten. Na zeker 3 tot 4 km in het ongewisse maar door te hebben gelopen kom ik plots het dorp Rijckholt in gelopen. Gelukkig tref ik midden in het dorp een restaurant met een uitdagend terras. Ik vraag de hulp in aan een vriendelijke serveerster en krijg bevestigd dat ik inderdaad helemaal verkeerd op de route blijk te zitten. Na een rust van ongeveer 25 minuten heb ik weer energie opgeladen en op goed geluk ga ik de richting in die de serveerster mij als advies heeft mee gegeven. Na een half uur vol in de zon door een open gebied te hebben gewandeld blijk ik plots het Savelsbos te hebben bereikt. Ik moet erbij glimlachen want deze omgeving herken ik van wandeltochten uit de Heuvelland 4 daagses en tochten met Wandel Annet ! Ik kom plotseling langs de De Henkeput is een ongeveer 12 m diep zinkgat in het Savelsbos in de buurt van het dorpje Rijckholt, in de gemeente Eijsden – Margraten. Het gat bestaat uit een open trechtervormige kuil die overgaat in een cilindrische schacht. Er staat gelukkig een groot hek omheen. Via slingerpaadjes weet ik daarna omhoog te komen want ik had maar één gedachte en dat was uit dit bos te zien komen. Plotsklaps sta ik aan de rand van het bos op een grote agrarische akker. Langs de randen daarvan loop ik richting een groep woningen die ik van grote afstand had zien liggen…. en toen bleek dat ik in Eckelrade was aangekomen. Helemaal buiten de route die het wandelboekje vermelde ?? Mijn garmin gaf inmiddels 27 gelopen kilometers aan, dat was genoeg voor vandaag dacht ik maar zo. Bij een kruising aan een hoofdweg zag ik plots een bushalte langs de weg. Wellicht voorzienigheid dat ik al tweemaal eerder deze wandel dag verkeerd was gelopen, maar juist op het moment dat ik de bushalte naderde kwam er een bus aangereden ! Prima en met deze mazzel dus dag 1 van het Krijtlandpad af kunnen sluiten. Dag1 was 27 kilometer.
Dag 2 gestart met de bus vanuit Maastricht naar Mheer. Het beloofd opnieuw een fantastisch mooie zonnige wandel dag te worden. Het plateau van Margraten zoals dit gebied genoemd word is een onderdeel van de streek Mergelland en het Heuvelland in het zuiden van Nederlands Limburg. Het gebied is voornamelijk in gebruik als landbouwgebied en ligt gemiddeld op ongeveer 140 meter hoogte. Aan de westzijde wordt het gebied begrensd door het ongeveer 100 meter lager gelegen Maasdal, en in het zuiden door een van oost naar west aflopende vallei welke geen rivier bevat en waarin het fraaie dorp Noorbeek gelegen is. De steile overgangen naar deze dalen zijn bedekt met unieke hellingbossen, zoals het Savelsbos en het Eijsderbos. Verder naar het noorden is er, op de helling die afdaalt naar het Maasdal, onder meer het natuurreservaat Bemelerberg te vinden, waar kalkgraslandenzijn.
Terwijl ik op de bushalte nabij het kerkplein in Mheer in alle vroegte uit de bus stap moet ik bij die aanblik ogenblikkelijk glimlachen ! Zo herkenbaar en memorabel tegelijk. 2009 was ik hier ook, inmiddels alweer 12 jaar ! geleden. Samen met Coen van de Berg namen wij als zovele jaren in die tijd deel aan de Heuvelland 4daagse. Op het kerkplein is een heel gezellig café restaurant gevestigd, nu nog steeds zie ik bij het naderen. Tijdens deze 4daagse fungeerde het café als rustplaats. Nadat Coen en ik op dat bewuste terras genoten hadden van een welverdiende rust liep Coen naar de overzijde van de straat en deed vervolgens een “schiet-gebedje” ( zie foto rechts onder ) met daarin de wens dat wij die bewuste 4 daagse goed uit zouden lopen ? Of wenste hij misschien wel zelfs dat ik hier dus jaren later nog steeds in goede gezondheid terug zou keren ???
= Klik op foto’s voor vergrotingen = Als je als wandelaar op zoek gaat naar een schoolvoorbeeld van een Limburgs heuveldorp, dan kom je bijna vanzelf uit in het pittoreske Noorbeek. Dit behoort tot het beste dat Limburg op het gebied van dorpjes te bieden heeft. Zoals zoveel dorpen in het zuiden van Limburg is Noorbeek prachtig gelegen in het heuvelachtige landschap dat deze streek zo uniek maakt. Om precies te zijn ligt Noorbeek op het plateau van Margraten, op een hoogte van ongeveer 150 meter boven zeeniveau. De toren van de Sint-Brigidakerk is duidelijk herkenbaar binnen de kern die vanuit de hoger gelegen positie zichtbaar is. Zeker met dit mooie zomerweer lijkt het net of ik een puzzel afbeelding binnen loop… !
Op weg naar Slenaken, Sjlennich, in het plaatselijk dialect, is één van de tien kerkdorpen van de gemeente Gulpen – Wittem, maar volgens veel mensen met ruime afstand het mooiste.
Samen met de buurtschappen Beutenaken, Heijenrath en Schilberg vormt Slenaken al sinds mensenheugenis één van de belangrijkste toeristische bestemmingen van Zuid – Limburg. Niettemin behoort het dorp met zijn ongeveer 600 inwoners tot de kleine kernen van de gemeente.
Rusten midden in het dorp rond de klok van 11.00, de eigenaar is zojuist het terras in orde aan het brengen en de eerste wielrenners die passeren knijpen ook in hun remmen. De buitentemperatuur loopt al behoorlijk op en net als de voorgaande twee dagen heb ik reuze mazzel met het zomerse weerbeeld ! Dag 2 eindig ik met 19 gelopen kilometers.
Dag 3 Epen – Vaals ; en in alle vroegte, 07.30 , met de bus vanuit Maastricht naar Epen voor het vervolg van mijn wandeltocht gereisd. Het beloofd opnieuw een heerlijk zonnige wandel dag te gaan worden. Ik moet eerst even 2 km vanaf de bushalte naar het buitengebied lopen , om weer aan de rand van het dorp op de route van het Krijtlandpad te geraken. Ik nader hierna gelijk de Volmolen ( stinkmolen ) Deze Epener Volmolen is sinds 1977 in het bezit van Natuurmonumenten, en doet thans dienst als graanmolen. Ze is echter in de 19e eeuw gebouwd voor het “vollen” van geweven stoffen tot viltig, sterk laken. Bij het vollen werd de stof gedrenkt in een mengsel van vollersaarde, water, ranzige boter en gerotte urine. Het molenrad bracht de stampers in werking waarmee de stof werd bewerkt en daarna met schoon water gespoeld. Het afvalwater werd ongezuiverd in de Geul geloosd ! Het mag duidelijk zijn dat dergelijke soort bedrijven, die al snel de bijnaam “stinkmolen” kreeg , niet in de stad werden geduld.
Epen is een pittoresk dorp in het Zuid Limburgse heuvelland. Als bezoeker kun je er elk seizoen volop genieten van het prachtige uitzicht over de heuvels en dalen, vele vakwerkhuisjes en een heel netwerk aan wandelroutes in de omgeving = klik op foto’s voor een vergroting = . Net buiten het dorp loop ik opnieuw verkeerd omdat er weer markeringen ontbreken. Na een kilometer lopen op een grindpad heb ik het zelf echter door wat markeringen blijven in dat stuk maar achterwege, er zat niets anders op, omdraaien en terug lopen tot het punt waar ik een laatste markeringsteken had gezien. Gelukkig kwamen er twee andere wandelaars ook aanlopen en hielpen mij weer op de goede weg.
Het warme weer van de afgelopen dagen zorgt er voor dat de boeren hun landerijen nu al kunnen maaien en het gras binnen kunnen halen.
Weinig wind in de heuvels zorgen er rond het middaguur voor dat het “drukkend” warm wordt en voelt. Regelmatig kom ik andere wandelaars tegen en af en toe is er even wat contact tijdens deze passages.
Het riviertje de Geul nabij Epen.
Culinair gezien ben je in het Limburgse land ook wel thuis. Verwennerij alom, waar je ook komt. Ik heb alle dagen rond het middaguur goed kunnen rusten bij restaurants en gasterijen langs de routes. Want de horeca in Zuid Limburg doet echt Bourgondisch aan. Meestal rond koffietijd neem je natuurlijk een stuk echte Limburgse vlaai. Het is typisch Limburgs gebak, dat onder andere uitstekend smaakt tijdens of na een fikse wandeling. Vlaaien worden zo wie zo traditioneel gebakken bij kermissen en feesten. Na het maken en uitrollen van het deeg werd dit met een laag fruit of ander ingrediënt belegd. Daarna verdwijnen de vlaaien in gestookte ovens. Nog steeds staat de vlaai nummer 1 op de top tien van het Limburgs gebak ! Echter de huisvlijt is bescheidener geworden en zijn de bakkers thans de grootste leveranciers. We kennen fruitvlaaien, zoals pruimen, kersen en abrikozen en vlaaien bereid met rijst en pudding.
Aan het einde van de middag kom ik aan op de top van de Vaalserberg en bij het Drielandenpunt. Het was vandaag echt de zwaarste route, zeker in het Vijlenerbos, klimmen en dalen en met een middagtemperatuur van rond de 27 graden behoorlijk warm. Ik laat mij door enkele passanten op de foto zetten bij de plek wat aangemerkt is als hoogste punt van Nederland. Bij iedereen, fietsers , wandelaars willen daar wel op de foto. Vlak daar achter bevind zich ook het officiële Drielandenpunt, daar waar Nederland, België en Duitsland aan elkaar grenzen. Voor de rest is de omgeving eigenlijk een beetje troosteloos gezicht, dat zal beslist met de corona maatregelen te maken hebben. De horeca naast de Wilhelminatoren nodigt nou ook niet direct uit om daar eens gezellig op het terras te gaan zitten. Ik zelf moet nu nog 2 km afdalen om in Vaals zelf bij het busstation te geraken. Dag 3 sluit ik af met 21 gelopen kilometers.
Dag 4 Vaals – Gulpen. Er is onweer voorspeld deze dag dus ik ben wat vroeger op de bus gestapt in Maastricht en meteen om 08.15 uur vanaf het busstation Gulpen gaan lopen. Want van onweer en zeker in het open veld houd Fred-je niet zo. Maar het weerbeeld is zo vroeg in de morgen nog fantastisch. Volop zon en een blauwe op dat moment wolkenloze lucht boven mijn hoofd. Bovenop een heuvelrug, net buiten het dorp passeer ik twee majestueuze eikenbomen. Vraag mij daarbij gelijk af hoe oud deze bomen wel niet moeten zijn ?
= klik op foto voor vergroting = Ik nader Vijlen in het dalen landschap. Vijlen is een dorp met ruim 1.385 inwoners en behorend tot de gemeente Vaals. Vijlen ligt op ongeveer 195 meter hoogte boven NAP en is daarmee het hoogst gelegen kerkdorp van Nederland. Het dorp ligt op het plateau van Vijlen en de Sint Martinus kun je van ver al zien. De kerk staat op een hoogte van 195,62 meter NAP.
Het is echt ( broeierig ) drukkend warm richting Wittem. Enkele wandelaars passeren mij en wij waarschuwen elkaar om buien-radar in de gaten te houden.
In de verte hoor ik al enkele onweersklappen. Ook de lucht boven mij en het heuvelland wordt als maar grijzer en dat voorspeld genoeg. Ik passeer een mevrouw die haar hond aan het uitlaten is en zij geeft mij het advies om bij de eerst volgende kruising links af richting het dorp te gaan. Dat is niet tegen dovenmans oren gezegd en ik volg haar raad op. Net als ik de bebouwde kom van Wittem nader beginnen de eerste regendruppels naar beneden te vallen. Een terras met grote parasols is mijn redding en ik besluit maar te gaan rusten totdat de onweersbui is verdwenen !
Het horeca etablissement vlak naast het klooster in Wittem, welke mijn redding werd, meteen heerlijk onder de parasols geschuild en gerust voor de lokale regen – onweersbui.
De regenbui is vrij snel verdwenen en ik ga weer verder op de route en nader de Gulpenerberg. Hier raak ik ook direct verbaasd want ik nader na een fikse klauter partij boven op de berg een gigantisch Maria monument. Dit had ik nog niet eerder gezien, ook niet op mijn vorige wandeltochten met “wandel-Annet”. De plaatsing van het Maria monument in 1935 was een initiatief van pastoor -deken H. Erens van de Sint Petruskerk in Gulpen, daarin gestimuleerd door bisschop Lemmens van Roermond, een fervent Maria vereerder. In februari 1935 nam het dekenaat Gulpen voor het symbolische bedrag van één gulden een strook grond van 700 m2 op de 157 meter hoge Gulperberg over van de gemeente Gulpen. Het monument werd ontworpen door de beeldhouwers Piet Gerrits ( sokkel ) en Charles Vos, het Maria beeld. Aannemer A. Lemmens uit Gulpen was verantwoordelijk voor de bouw. De kosten bedroegen toen circa 7000 gulden !!
Vanaf de Gulperberg bij het Maria monument kijk je met een panorama op Gulpen zelf. Het dorp is gelegen bij de samenvloeiing van de Geul en de Gulp, op een hoogte van ongeveer 95 meter. De kern ligt aan de zuidzijde tegen de Gulperberg ( 157 meter ) aan. De “berg” is een uitloper van het plateau van Crapoel dat hier steil eindigt. Het is de hoofdplaats van de gemeente Gulpen-Wittem. De gehele gemeente Gulpen-Wittem telt ongeveer 15.000 inwoners. = klik op foto’s voor vergroting = Dag 4 sluit ik af bij het busstation in Gulpen 20 km.
Dag 5 Gulpen – Maastricht. Met een vroege bus uit Maastricht vertrokken naar Gulpen want deze laatste etappe van het Krijtlandpad is ongeveer 23-24 km lang. Even over 07.00 stap ik dus uit de bus op het busstation en ben al om 07.15 op weg. Ik steek de weg over naar de Markt en loop langs het riviertje de Gulp het plein op. Het plein ligt er nu zo vroeg verlaten bij, dat was gistermiddag toen ik aan kwam na etappe 4 wel even anders…., volle terrassen. De Gulp is een snelstromende zij- beek van de Geul . De Gulp is een echte forellen beek; snel vloeiend en rijk aan zuurstof. De beekforel komt er dan ook veelvuldig in voor.
Ook net buiten Gulpen krijg ik langs een grindpad kippenvel bij het aanzien van de reststanden wat ooit een boerderij is geweest. Er staat ook een klein monument bij vandaar mijn ogenblikkelijke aandacht. Het blijken de restanten van boerderij de Heesel. Op 27 november 1941, ‘s avonds rond een uur of half negen, vloog er een Engels vliegtuig over de boerderij. Na een dag hard werken op het land, waren Sjef Roumans (40) , Wiel Roumans (18) , Harry Frijns (52) en Sjeng Frijns (19) de koeien aan het voeren in de stal. Ze liepen naar buiten, hoorden het gefluit van een vallende bom dat gevolgd werd door een enorme klap. De bom sloeg 35 meter van de boerderij in. De enorme luchtdruk die hierbij ontstond drukte alle vier de mannen dood. De boerderij werd flink beschadigd door de klap. De 6 kinderen die samen met hun moeder in de boerderij waren, bleven wonderwel ongedeerd. ( Rechts een kleine foto van de vernielde boerderij in 1941 ) = ik zelf heb deze foto wat bewerkt want er schijnen altijd klojo’s rond te lopen die de muren met graffiti teksten moeten verzieken zonder daarbij na te denken wat ze werkelijk aanrichten !! = klik op foto’s voor vergrotingen.
= Klik op foto’s voor vergrotingen = Ook vandaag is het prachtig zomerweer, haast geen wolkje aan de lucht en op de eerste 12 km tussen Gulpen en Valkenburg krijg ik mede hierdoor weer prachtige vergezichten en panorama’s in het heuvellandschap voor mijn ogen ; graanvelden en groenspul. Al rond 10.00 ben ik in het centrum van Valkenburg aangekomen. Valkenburg ligt in een dal dat gevormd is door het riviertje de Geul. Diverse steile hellingen leiden aan de noordzijde van het stadje naar het centraal plateau en aan de zuidzijde naar het plateau van Margraten. Het stadscentrum bestaat uit twee delen ; de historische kern en het winkelgebied. Valkenburg heeft een sterk toeristisch karakter met in het centrum vele horecagelegenheden, het omliggende heuvelland en enkele toeristische attracties zoals daar zijn de gemeente grotten. Echter de prijzen die de lokale horeca hanteert, daar kunnen wat mij betreft vraagtekens bij worden gezet. Ik besluit zelf dan ook door te lopen om buiten Valkenburg een “goedkoper” en rustiger plekje op te zoeken.
Dat plekje vind ik natuurlijk in het Geuldal, net buiten Valkenbug. Met een terras op hoogte en een fantastisch uitzicht. Ook het broodje eiersalade doet vermoedde dat ik in een “vijfsterren” restaurant ben beland.
= Klik op de foto voor vergroting = Dit bedenk ik niet maar tijdens dit “rust” puntje viel ik met de neus in de boter, want plots kwam er een meneer strak in het pak met een grote bos bloemen en een fotografe boven op het terras aan. Het bleken een lokale wethouder en een fotografe van de lokale krant te zijn en tot ieders verrassing op het terras werden de eigenaar en zijn vrouw verrast en bleek hun terras uitgeroepen te zijn tot “het beste terras” van de regio !! En zoals ik al hierboven liet zien, hoe de gerechten smaken en geserveerd worden, is het dus niet vreemd dat dit echtpaar deze prijs heeft verdiend.
Na de heerlijke rust ga ik op pad voor het laatste gedeelte van het Krijtlandpad. Een stuk route erg bekend voor mij langs de Geul, want jarenlang liep ik ook over dit pad tijdens de Heuvelland 4daagse. Ook hier weer een “opmerkelijk” moment op het slingerende bos pad ; ik passeer een stel wat rustig met een hond voor mij uit wandelt, bij het voorbij lopen zie en herken ik een “bekende” Nederlander ; Roel van Velzen, we zeggen elkaar netjes gedag en terwijl ik verder loop moet ik erbij glimlachen …, wat hij blijkt dus echt “zo klein”, zeker met een ” grote rugzak” op zijn rug.
Geulhem en Berg en Terblijt, ook hier heb ik vele herinneringen. Rechts boven een fotootje van de voormalige grotwoningen nabij Berg en Terblijt. Links onder de dorpskerk en links boven het opvallende hotel ter hoogte van Geulhem. Ik klauter door het bosgedeelte omhoog naar Berg en Terblijt. Het is inmiddels tegen 16.00, mijn tocht over het Krijtlandpad zit er op en eenmaal bovenin het dorp aan de Rijksweg stap ik bij een bushalte op de bus naar Maastricht. Vijf fantastisch mooie wandeldagen zitten er op. In totaal 106 km afgelegd en op twee regenbui-tjes na prachtig wandelweer gehad. Verwend dat ik was en op een privé adres kon en mocht logeren deze week en dus vandaar uit dagelijks naar de starts en finishes van de verschillende etappes kon reizen.
Super bedankt Annet !
En de plaat met de namen van de “doorkomst” plaatsen tijdens mijn tocht mag natuurlijk niet ontbreken. Sommige “buurtschappen” zijn zelfs niet vermeld omdat ik langs mijn route dan geen naamborden aantrof. Maar als iemand nu beweert dat ik Zuid Limburg nog nooit ontdekt heb, nou dan heeft hij of zij dat goed mis ! En beste mensen als je van wandelen en mooie natuur houd ; ga dit streek pad eens bezoeken of loop er sommige etappes van. Wandelnet heeft een routeboekje te koop waar alle etappes uitgebreid in beschreven worden.
