Een eendaagse sponsor wandeltocht op het Engelse eiland Wight. Wat een belevenis en wat en prachtig avontuur. Hier onder volgt mijn verslag en als je als site bezoeker op de foto’s / platen klikt krijg je een vergroting !
Het eiland Wight is een eiland en ceremonieel graafschap en een district en Unitaire autoriteit voor de zuidkust van Engeland. Het eiland ligt in het Kanaal en wordt van Engeland gescheiden door de zeestraat de Solent. Aan de overkant ligt Southampton. De hoofdstad is Newport. Elk jaar in de maand mei word er een sponsor wandeltocht over het eiland georganiseerd. De opbrengsten van inschrijving en donaties van deelnemers en sponsor bedrijven komt geheel ten goede aan het Hospice welke op het eiland aanwezig is. De tocht gaat dwars over het hele eiland, maar is ook verdeeld over enkele afstanden. De hele tocht is 45 km lang en deze deelnemers starten al vanaf 06.00. Gezien mijn leeftijd en conditie heb ik ervoor gekozen om de halve tocht te gaan ondernemen, 14 mile = 23 km. Voor gezinnen met kinderen is er ook nog een kortere afstand in te schrijven.
Vrijdagnacht 00.30 gaat de reis eerst van Rotterdam naar Duinkerken ( Frankrijk ) Naar de veerhaven van DFDS. De overtocht over het kanaal naar Dover duurt vanuit Duinkerken ongeveer twee uur. Geboekt voor de overtocht van 06.00 Europese tijd. Inschepen ging erg vlot na eerst twee douaneposten te zijn gepasseerd, eerst de Franse en daarna direct de Engelse douane. Dat heeft als voordeel dat je bij aankomst in Dover direct van de veerboot mag rijden en er geen controle meer plaats vind. De overtocht gaat met het MS Dunkerque Seaways. Het schip kwam in 2005 in de vaart voor de rederij Maersk. Vanaf 2010 vaart het schip voor DFDS op de route Dover – Duinkerken. Het heeft 9 dekken, en voortstuwing door 4 MAN diesels. De snelheid is rond de 25 knopen. Capaciteit is verder ; 780 passagiers, 200 auto’s , 120 vrachtwagens en het heeft een bemanning van 70.
Boven 06.00 uur Europese tijd , onder aankomst in Dover 07.00 Engelse tijd. ( uur verschil door zomertijd )
De reisgenoot : Alleen is maar alleen … maar zo niet opnieuw met deze reis. Maatje – vriendin Gerry had vernomen van mijn wandelreisje en liet weten wel graag mee te willen om het eiland Wight te kunnen bezoeken. Lange afstanden wandelen is aan Gerry niet besteed maar net als bij een voorgaand reisje naar Schotland ( bezoek aan de taptoe Edinburgh ) vermaken wij ons prima , want met ‘twee’ reist immers veel gezelliger als met ‘een’. Het werd zo wie zo een succes want als ‘bij-rijdster’ bleek Gerry tot tweemaal toe de reddende engel omdat de garmin in mijn auto met de voorgestelde route totaal het boekje zoek raakte. Met haar ‘mobiele’ route Maps kwam het tot tweemaal toe toch allemaal goed !
Na een prachtige autorit, onderlangs de kust via onder andere Hastings kwamen we naar 3 uur rijden in Portsmouth aan. Na wat gedoe met een parkeer app op de mobiele telefoon en uiteindelijk een parkeer automaat kon er een bonnetje achter de voorruit voor een ‘long stay’ op het dashboard worden geplaatst nabij de Hoverport. Reizen met een hovercraft had ik nog niet eerder gedaan, ze noemen dat dan ook ‘vliegen’ ? Mazzel met het weer, een nagenoeg vlak zee- tje , dus het ‘stuiteren’ op de golven, waarover ik gelezen had viel reuze mee ! Amper 12 minuten duurde ‘de vlucht’ over de Solent naar het eiland Wight.
Geland in 12 minuten op het eiland Wight … wat een belevenis zo’n hovercraft ‘vlucht’ !
Aansluitend kun je met de trein ! een stukje verder het eiland op reizen. De Island Line is een spoorlijn op het Isle of Wight die langs de oostkust van het eiland loopt en Ryde Pier Head met Shanklin verbindt. De treinen sluiten bij Ryde Pier Head aan op de passagiersveerboten naar de haven van Portsmouth. De lijn sluit ook aan op de Isle of Wight Steam Railway, een historische spoorlijn, bij Smallbrook Junction. De lijn loopt over een groot deel van zijn lengte langs de A3055 en doorkruist deze weg door middel van de Ryde-tunnel en bruggen bij Rowborough , Morton Common , Lake Hill en Littlestairs.
De lijn begint bij Ryde Pier Head station , gelegen aan de zeezijde van Ryde Pier en is verbonden met de Solent – veerdiensten van en naar Portsmouth Harbor, geëxploiteerd door Wightlink. Over de pier loopt de route naar Ryde Esplanade aan de andere zijde van de pier. Hier kun je dus instappen als je met Hover Travel reist, wat wij gedaan hebben.
Het Esplanade-station, gelegen ten noorden van het stadscentrum , is het drukste van de drie stations in de stad ; het maakt deel uit van het belangrijkste vervoersknooppunt van deze stad, samen met het nabijgelegen Ryde-busstation ( met busdiensten naar de rest van het eiland ) en Ryde Hoverport.
De Island Line is een spoorlijn op het eiland Wight die langs de oostkust van het eiland loopt en Ryde Pier Head met Shanklin verbindt. En laten wij nu net in Shanklin gaan verblijven . Ook opvallend is het feit dat er gereden word met voormalige treinstellen van de metro London. Op elke trein reist een conducteur mee die de vervoersbewijzen controleert maar waarbij je ook gewoon eventueel een treinkaartje kunt kopen. De lijn is slechts 14 km lang en onze rit naar Shanklin duurde slechts 20 minuten. Duidelijk zichtbaar dat er door de lokale bevolking goed gebruik word gemaakt van deze toch wel korte verbinding. In het verleden zijn er vaak plannen geweest om de lijn te verlengen naar de verderop gelegen badplaats Ventnor. Financiële perikelen zorgden er telkens voor dat dit nog steeds niet gerealiseerd is. De overige delen van het eiland zijn dus te bereiken met de bus. Vectis, de busonderneming die de ritten verzorgd rijd met moderne dubbeldekkers over het eiland.
Zoals eerder vermeld de bus service op het eiland is heel belangrijk. Wij hebben al deze dagen ook veelvuldig gebruikt gemaakt van het OV op het eiland. Hulde aan Vectis want voor een ‘prikkie’ reis je over het hele eiland. Openbaarvervoer zoals het hoort te zijn ! De ritjes waren zo wie zo een belevenis zeker als je op het bovendek vooraan kunt zitten. De wegen zijn er best wel smal en ik was behoorlijk onder de indruk van de rij- kunsten van de chauffeurs op deze grote bussen.
De volgende dag na aankomst stond in het teken om het eiland te gaan verkennen en reisden we met de bus naar de verderop gelegen badplaats Ventnor. Het plaatsje heeft een luxe uitstraling en ligt gedeeltelijk tegen en op een fraaie heuvelrug. We stappen midden in het stadscentrum uit de bus. Er wonen ongeveer 6.000 mensen en ik krijg de indruk dat het er vooral in de zomermaanden erg gezellig druk zal zijn. We passeren een mooie kerk met een oude begraafplaats er omheen. Het geeft een beeld zoals wij die kennen van de televisie in de Engelse politie series zoals Midsomer Murders. Die filmlocaties zijn altijd prachtig. Aan de rand naast een stenen muur staat heel opvallend een rode telefooncel. Hoe Engels wil je een beeld hebben. We bereiken een grote trap met wandelpad welke afdaalt naar de boulevard van een fraai strand.
We vallen met de neus in de boter wat het weer betreft ; een heerlijke temperatuur rond de 20 graden met het middaguur. Dus mijn korte broek was geen verkeerde keus. Via een heleboel traptreden bereikten we de weg langs het strand.
Zo vroeg in het seizoen is het heerlijk kuieren over en langs de fraaie boulevard. Net als in vele badplaatsen zijn er een aantal souvenirwinkeltjes en volop horeca aanwezig. Een enkele lokale waaghals durft het al aan om het water in te gaan. Het is inmiddels koffietijd en passeren een klein huisje Blakes genaamd waar twee dames een klein restaurant uitbaten. De tafeltjes in het zonnetje tegen de houten wand nodigen uit om hier even halt te houden. Op tafel leuk beschilderde steentjes met daarop het tafelnummer en de boodschap om binnen even je bestelling te plaatsen.
Helemaal aan het einde van de strandweg ligt er een ‘piraten pup – restaurant’. Het ziet er fantastisch uit met allerlei taferelen die met de piraterij te maken hebben. Ik ga dus op de foto bij een scheepsmast waar ‘Piet Piraat’ aan hangt. Boven op het huis ontwaar ik een kleiner huisje met daarop het bordje “Captains Cabin”. Maar net zo fraai als de buitenzijde versiert is blijkt het binnen in het restaurant alsof je in een piratenschip aanwezig bent. Het bezoek aan dit fraaie plaatsje was dus een succes en dat kwam zo wie zo natuurlijk door het fraaie zomerweer op deze dag !
Zaterdagavond terug in Shanklin was er een heel leuk weerzien voor mij met Mandy en Mike, Back in Shanklin on Saturday evening there was a very nice reunion for me with Mandy and Mike. Ik had beiden wandelvrienden vorig jaar in Schotland ontmoet en ze zijn woonachtig op het eiland Wight. I met both walking friends in Scotland last year and they live on the Isle of Wight. Mandy vertelde toen over de wandeltocht hier op het eiland en dat nu deed mij besluiten om te gaan deelnemen. Mandy then told me about the walking tour here on the island and that now made me decide to participate. Het werd een super gezellig weerzien in restaurant the Steamer Inn aan de kust, niet ver van het hotel waar wij logeerden. It was a super nice reunion in the Steamer Inn restaurant on the coast, not far from the hotel where we were staying. De verrassing werd nog groter toen Mandy vertelde dat zij mij de volgende ochtend vroeg met de auto naar de start locatie, het plaatsje Carisbrooke, van de wandeltocht zou rijden. The surprise became even greater when Mandy told me that she would drive me early the next morning to the starting location of the walk, the town of Carisbrooke. Mandy en Mike, so thank you very much again from the Netherlands !!
Zondag 12 mei ; D- Day voor Fred, een lange tijd naar uitgekeken en nu was het zo ver. Walk the Wight is een jaarlijks terugkerende sponsor wandeltocht dwars over het hele eiland. Met deze jaarlijkse iconische wandeling wordt geld ingezameld voor het Mountbatten-hospice op het Isle of Wight. De hele tocht is 26.5 mile lang = 43 km. Die afstand is gezien mijn huidige conditie even te zwaar dus ik besluit om de halve tocht te gaan ondernemen van Carisbrooke naar Alum Bay (2e helft) – ongeveer 24 km. Alle routes omvatten veel controleposten, toiletstops en waterstops. Er zijn ook veel vrijwilligers langs de hoofdwegen en locaties waar u mogelijk naar een klein steegje of veld moet worden geleid. Ongelofelijk maar waar, de weersvoorspelling kan niet beter ; zonneschijn blauwe lucht en een heerlijke buiten temperatuur , rond het middaguur zelfs iets te warm. 08.30 werden wij door Mandy opgepikt bij ons hotel en zij bracht mij naar de start locatie Carisbrooke Castle. Gerry zou bij een groot busstation afgezet worden want zij zou deze dag het eiland elders gaan verkennen.
09.15 Op weg onder stralende weersomstandigheden. Hoewel Engeland natuurlijk berucht is om de vele regendagen kun je dus ook als toerist hele mooie dagen treffen. Dat zelfde heb ik eerder ervaren tijdens mijn wandelvakanties in Schotland. Duizenden, vooral eilandbewoners lopen jaarlijks deze tocht mee. Omdat er ook voor enkele kortere afstanden gekozen kan worden doen er ook veel gezinnen met kinderen mee. En ook zie ik vele honden met hun baasjes meelopen. Voor de eilandbewoners is dit een jaarlijks terugkerend evenement, net zoals wij in Nederland ook een aantal jaarlijks terugkerende ‘sponsor tochten’ hebben bijvoorbeeld voor het KWF en Pink Ribbon. Vrijwel direct na mijn start moest er meteen behoorlijk geklommen worden. Enigszins verrast hierdoor paste ik dus mijn wandeltempo aan.
Om de vijf – zes kilometer bleek er een water / rust / registratie post te zijn. Helaas voor mij opvallend de afwezigheid van stoelen en of bankjes op de locaties. Echter wel begrijpelijk want met een deelnemers aantal van boven de 9.000 is dat natuurlijk moeilijk te realiseren. Ook het feit dat deze rustplaatsen gewoon in de plaatselijke natuur zijn zorgt er natuurlijk voor dat er dergelijke aanpassingen ontbreken. Wel stonden er bij dergelijke rustplaatsen naast de waterposten van de organisatie soms één of twee snackwagens van ‘lokale’ ondernemers. Maar tot tweemaal toe bij zo’n rustpost had ik de mazzel dat ik even op een leeg stoeltje van een vrijwilliger mocht plaatsnemen.
Een vierluik met enkele beelden uit de tocht. Ik had inmiddels na een km of tien een minder leuke constatering want mijn Engels Nederlands vlaggetje welke ik in mijn rugzak gestoken had was plots verdwenen ? Eerdere ervaring ( in Schotland ) met een vlaggetje in de rugzak deed mij besluiten dit bij deze tocht ook weer te doen. Je hebt daardoor heel snel contact met passerende wandelaars. Vaak krijg je heel leuke reacties. Ook een dag hiervoor in het hotel waar de eigenaar bij het ontbijt trots aan andere gasten vertelde dat ik voor slechts 5-6 uur wandelen helemaal vanuit Nederland naar Wight was gekomen ! Prachtig toch. Waarschijnlijk bij het passeren onder laaghangende boomtakken is het houten stokje afgebroken ?!
Na een tweede rustpost en zo’n 14 km wandelen werden de vergezichten steeds mooier. Wat ik inmiddels ook door kreeg was de zwaarte van deze tocht. Afdalen en daarna toch ook wel weer behoorlijk klimmen. Op bovenstaande foto goed te zien het ‘krijt’ witte wandelpad een hoge heuvel op. Zo rond het middaguur was het behoorlijk warm geworden. De vroege keus in het hotel om de korte wandelbroek aan te doen bleek dus een heel goede keuze te zijn geweest. Heel in de verte word de krijtkust al duidelijk zichtbaar. Daar ook ergens ligt de finishstreep verscholen.
Hier duidelijk op de foto’s in beeld gebracht het stijging en daling percentage tijden de tocht. Ik heb dan ook bij sommige klimpartijen wat extra rust gepakt door even in de graskanten te gaan zitten. Immers anno 2024 begint de ‘leeftijd’ conditioneel mee te spelen … knipoog.
klik op de foto voor vergroting en dan kun je pas echt goed zien hoeveel hoogte verschillen er in deze prachtige route genomen moesten worden. En de hele route ging over onverharde wandelpaden en gras bermen. Wat een fantastisch mooi eiland bleek Wight te zijn !
Inmiddels 19 km onderweg en opnieuw een afdaling naar de laatste rustpost van de tocht. Het stadje Freshwater ligt verscholen aan een inham. Recht vooruit het zicht op de laatste heuvel die mij naar het finishpunt zal brengen. Helemaal bovenop staat een groot monument. Het is inmiddels 15.30 en door al dat klimmen, klauteren en dalen ben ik inmiddels langer onderweg dan gedacht. Op vlakke tochten loop je gemiddeld 5 – 6 km per uur dat heb ik bij deze tocht lang niet gehaald. Maar daar niet om getreurd want door deze prachtige omgeving pas ik gewoon mijn ‘loop’ snelheid aan.
Na mijn laatste waterstop rust in het plaatsje Freshwater ga ik de laatste heuveltop bedwingen. Het is nagenoeg windstil en het uitzicht boven over de krijtheuvel is fantastisch. Je moet er niet aandenken hier met regen en zware wind te moeten passeren want dan kun je hier maar beter niet wezen. Vandaag is het echter anders en de route loopt hier over gras. Iets verder naar het oosten ligt Freshwater Bay. Dit is een kleine cirkelvormige baai die is uitgesneden in de witte krijtkliffen met daarboven grasland. Het huidige Farringford was in de negentiende eeuw het woonhuis van de dichter Alfred Tennyson. De victoriaanse dichter wandelde vaak van Freshwater Bay naar de kalksteenkliffen die The Needles werden genoemd. Het gebied waardoor Alfred Tennyson liep werd naar hem genoemd: Tennyson Down. Op een met gras begroeide heuvel staat een gedenknaald ter herinnering aan de dichter, het Tennyson Monument.
De mooiste baai van Wight vindt u bij The Needles aan de uiterst westelijke kant van het eiland. U kunt er met een kabelbaan naar beneden gaan om The Needles vanaf het strand te bekijken, maar deze uit het Kanaal oprijzende rotsformatie is ook vanaf de kalkkliffen goed te zien. Achter de laatste ‘needle’ staat een kleine vuurtoren uit 1859. Lot’s Wife, de naaldvormige rots waarnaar de formatie werd vernoemd, stortte in 1764 tijdens een storm in. Maar de naam bleef. De rotsformatie The Needles dankt haar naam aan een niet meer bestaande rots. Na de laatste rots bouwde men in 1859 een vuurtoren. Deze Needles Lighthouse werd later gebruikt door de radiopionier Gluglielmo Marconi voor een van zijn proefnemingen met radiotelegrafie. Marconi vond in 1896 de draadloze telegrafie uit en hij staat ook bekend als de uitvinder van de radio. klik op de foto voor vergroting.
Hoog boven op de klif zie ik in de verte het finish gebied. Het is inmiddels 17.00 uur en de finish sluit om 18.00 uur. Het is hier best wel hoog en heel opmerkelijk … geen hekwerk te bekennen langs de randen van het klif ! Met een grote lus en over een smalle asfaltweg gaat het laatste stuk van de route naar het Needles Park. Daar aan de finish ligt ook een klein kermisachtig attractiepark. Inmiddels heb ik een app ontvangen dat Gerry daar met de bus naar toe is gekomen om mij te zien finishen.
17.16 uur en ik heb het binnen de tijd volbracht. Het is er nog een drukte van belang en er komen nog talrijke wandelaars samen met mij over de finishlijn.
Ik heb genoten en ben weer een ervaring rijker. Wat een ongelofelijk mooi eiland en wat een prachtige wandelroute. Ik moet wel heel eerlijk bekennen dat ik achteraf blij ben dat ik gekozen had om aan de halve tocht deel te gaan nemen. De hele tocht, zeker gezien het klimmen en dalen de hele dag door, had ik zeker weten niet binnen die tijd gered. Maar vele wandelaars onderweg die ik gesproken heb verzekerde mij dat dit tweede deel van de tocht ook de mooiste is. Over de groene klifheuvels en zelfs in het eerste stuk door een fraai bosgedeelte.
Mijn registratiekaart met de ‘tussen tijden’ op de rustplaatsen en de fraaie medaille !
Het resultaat mag er wezen ; 9.500 wandelaars en sponsor ondernemers brachten 440.000 pond voor het Hospice bij elkaar !!!
De dag na de wandeltocht was er nog een dag om het eiland elders te gaan bezoeken. Inmiddels was het weerbeeld al verandert en later die dag zou het dan dus ook echt Engels weer worden ; druilerig en regen. We besloten deze dag Osborn House de voormalige koninklijke residentie in East Cowes te gaan bezichtingen. Het is gebouwd tussen 1845 en 1851 voor koningin Victoria en haar echtgenoot prins Albert, als zomerverblijf. Victoria was van 1837 tot 1901 koningin van het Verenigd Koninkrijk.
Prins Albert ontwierp het huis zelf, in de stijl van een Italiaans renaissancepaleis. Een al bestaand huis werd gesloopt om plaats te maken voor een nieuw en groter huis. Het werd gebouwd door Thomas Cubitt (1788-1855), een Londense architect en aannemer wiens bedrijf in 1847 de voorgevel van Buckingham Palace realiseerde. De prins-gemaal regelde zelf alle werkzaamheden, hij had vertrouwen in de aannemer, die hij via goede vrienden had leren kennen. De stijl van het verbouwde huis was geïnspireerd op verschillende huizen, die in die tijd in London in klassieke stijl waren gebouwd. Bovendien werd de bouwstijl beïnvloed door de ideeën van prins Albert ; de ligging van het huis deed hem zo sterk denken aan de baai van Napels, dat er haast als vanzelf een Italiaanse stijl bij de verbouwing ontstond. Het werd dus gebouwd in Italiaanse renaissance stijl, compleet met twee Belvedèretorens. Rond 1850 was het oude huis compleet vervangen door het , in feite nieuw opgetrokken huidige huis, waaraan later in de negentiende eeuw nog een vleugel bijgebouwd werd. Het huis werd geheel gefinancierd uit het privé vermogen van het koninklijk paar.
Een bezoek aan dit voormalig onderkomen van de Engelse Koningin Victoria is dus echt de moeite waard. Ook in de tuinen en het heel grote park kun je wandelen. Osborne House is publiek toegankelijk en staat nu onder beheer van het English Heritage, dat laatste is duidelijk te merken aan de toch wel hoge toegangsprijs. Maar het blijft zeker de moeite waard omdat je toch wel op de meeste plekken een route door het huis mag lopen. Het hangt vol met prachtige schilderijen en alle ruimtes zijn zo in gedeeld als welke functie deze in die tijd hadden.
Er gaat ook een heel speciaal verhaal over de Koningin en haar Indiase bediende Abdul Karim. In het huis hangen ook vele schilderijen met afbeeldingen van deze man. Er is zelfs een film gemaakt over de geschiedenis tussen de Koningin en haar bediende. Tijdens de vele festiviteiten rond haar vijftig jaren op de troon heeft de vorstin nadrukkelijk gevraagd om de aanwezigheid van Indiërs tijdens de vele festiviteiten, om tegenover haar koninklijke gasten te benadrukken dat zij ook keizerin van India is. De Munsi Abdul Karim trad in 1887 in dienst van de koningin als haar persoonlijke Indiase dienaar. De koningin beschouwde hem als een perfecte heer en in 1888 werd hij haar officiële Indiase secretaris. Hij gaf de koningin les in het Hindoestaans. Hij ontving in april 1901 een pensioen van het Koninklijk Huis en stierf in Agra, India. Daar had hij trouwens een stuk grond van de koningin gekregen voor zijn vrouw en gezin. Rechts bovenin een fotootje van het badkoetsje….
Het badkoetsje staat aan de rand in het park aan het strandje. Het heeft een opmerkelijke geschiedenis want hierin ging de Engelse koningin te water als zij wilde zwemmen. Er was voor haar dit speciale koetsje gebouwd, dat via een rails het water van de Solent in reed, waarna de koningin in een destijds modern badpak, dat haar omsloot van de enkels tot de hals, het water in ging.
Deze Prins Albert was gek van de natuur en heeft in het mega grote park rondom het huis op talrijke plaatsen heel grote bomen geplant. Sequoia’s genaamd een bomen ras die werkelijk waar gigantisch hoge bomen maakt. Vaak uit Amerika, met name Californië geimporteerd. Ook in Arizona staan sequoia’s waar je zelfs met een auto onderdoor kunt rijden. In het park staan ook bij vele bomen bordjes met een verklaring wanneer de prins de bomen heeft geplant.
Aantoonbaar hoe gigantisch groot de stammen wel niet zijn ! Klik op plaat voor vergroting.
We sluiten een aantal fantastische dagen op het eiland Wight af met een avondeten in een restaurant in de “old village”, het oude dorp in Shanklin. De huisjes daar lijken zo uit een Anton Piek verhaal te komen. Nu heerlijk rustig maar ik weet zeker dat dit stukje Wight in de zomermaanden heel veel toeristen lokt. Vijf fantastische dagen om niet gauw te vergeten.
Dinsdag 14 mei gaan we weer terug naar huis. De treinrit Shanklin – Ryde duurt slechts 20 minuten, de hovercraft voor 11.15 geboekt en die brengt ons binnen 11 minuutjes terug bij de ‘long- stay’ parkeerplaats waar de auto staat. Opnieuw de ‘toeristische route’ onder de kust langs via Brighton en Hastings genomen om het drukke verkeer rondom London te mijden. Mazzel bij de veerhaven in Dover, had de boot van 20.00 geboekt maar waren eerder aan de haven. De operator plaatste ons op een boot eerder, 18.00 uur. Complimenten voor DFDS ! Het scheelde toch twee uur reistijd. Eenmaal met de passage in België nog even gauw de auto volgetankt want in NL betaal je de ‘hoofdprijs’ voor de brandstof. Een prima week en voor mij gaat het aftellen opnieuw weer verder ; eind juni weer met auto en boot op wandelvakantie maar deze keer geen Schotland maar Noord Engeland ; 9 dagen wandelen rondom Keswick in het Lake District. Tot dan met een volgend wandel verslag van deze pensionado !
3 Replies to “Walk the Wight 12 mei 2024”
Genoten en weer een wandel ervaring rijker !
Nou Fred, wat een prachtige wandeling op een schitterend eiland! En dan ook nog zulk mooi weer! Ik zou nu zo naar Wight willen gaan als ik al dat moois zie… 😘
Wauw wat heb jij een mooie trip gemaakt Fred😁👍👊
Je kunt zien dat je genoten hebt 😊👊
Hopelijk zien we je weer op de heuvelland 4 Daagse in aug 😁👊😘
Genoten en weer een wandel ervaring rijker !
Nou Fred, wat een prachtige wandeling op een schitterend eiland! En dan ook nog zulk mooi weer! Ik zou nu zo naar Wight willen gaan als ik al dat moois zie… 😘
Wauw wat heb jij een mooie trip gemaakt Fred😁👍👊
Je kunt zien dat je genoten hebt 😊👊
Hopelijk zien we je weer op de heuvelland 4 Daagse in aug 😁👊😘