Dit jaar geen Schotland maar een wandelvakantie in Noord – Oost Engeland. Met auto en boot over naar Newcastle en dan rijden naar het zeer mooie en fraaie Lake District waar ik enkel dag-routes ga wandelen. Klik op de platen en foto’s voor een vergroting in mijn onderstaand mijn verslag. ( Click on the plates and photos to enlarge my report below. )
Op 25 juni 2024 was het weer zover ; in de opstelrij voor de DFDS veerboot Princess Seaways in IJmuiden voor de overtocht naar Newcastle en de start van mijn wandelvakantie naar het Engelse Lake District. De douane formaliteiten waren best wel vlot geschied echter de auto aan boord rijden liet dit keer behoorlijk lang op zich wachten. Achter mij kwam een clubje ‘oldtimers’ te staan. De autootjes trokken natuurlijk veel belangstelling in de rij wachtende. Ook opmerkelijk veel Schotse voetbalsupporters in de rij, allemaal plots eerder op thuisreis want Schotland was uitgeschakeld na de voorronde EK voetbal in Duitsland. Maar Schotten zijn snel over teleurstellingen heen en dat heb ik ‘s avonds aan boord tijdens de oversteek ook mogen ervaren. Het werd een ongelofelijk gezellig samenzijn in de aan boord aanwezige scheepsnachtclub en bij sluitingstijd van deze waren wij de ‘laatsten’ die de hutten opzochten !
Het is echt schrikken als je vlak na vertrek ziet dat de veerboot echt een ‘aparte route’ moet gaan varen om tussen de enorm grote windmolenparken die voor de Nederlandse kust zijn geplaatst door te moeten varen !
De volgende ochtend 26 juni volop het geluid van de zware scheepshoorn ; bij de nadering van de haven van Newcastle bleek het behoorlijk mistig te zijn onder de Engelse kust. Maar rond 09.45 uur nieuwe Engelse tijd meerden we af aan de mij inmiddels heel bekende veerhaven van de stad.
opweg naar Keswick
De autorit naar het Lake District was vlot gedaan. Vooraf had ik de route bestudeerd en ervoor gekozen om zoveel als mogelijk was de snel ( M ) weg routes te mijden en meer ‘landelijk’ naar Keswick te gaan rijden. Het weer was prima die dag en de afstand bleek slechts 159 km te zijn. In Keswick zou ik deze wandelweek logeren in Claremont House, het guesthouse van Sarah en John Lucas. En dat bleek werkelijk waar een schot in de roos want de verzorging en het verblijf waren fantastisch. De kamer groot genoeg en een voortreffelijk bed. Het ontbijt elke ochtend een ‘feestje’ ! De eerste dagen had ik een mooi plaatsje bij het raam en vanaf de tafel keek ik door het zijraam recht het dal met de heuvels en bergen in. Elke ochtend starten met koffie en een kommetje vers fruit. Natuurlijk was er ook Engels ontbijt maar ik blijf het als Nederlander verbluffend vinden hoe de Engelsen, zo vroeg in de morgen, zulk een uitgebreid ontbijt kunnen nuttigen. Yoghurt en blauwe bessen, en enkele toastjes met een ei en spek zijn voor mij eigenlijk voldoende. Maar mochten jullie lezers van het verslag ooit van plan zijn om het Lake District te gaan bezoeken dat kan ik dit verblijf vol enthousiasme aanprijzen want het is werkelijk waar ook nog eens fraai gelegen, net aan de rand van het mooie plaatsje Keswick en het stadscentrum is op loopafstand te bereiken. In Keswick I would be staying this walking week at Claremont House, the guesthouse of Sarah and John Lucas. And that was really very good because the care and stay were fantastic. The room was large enough and an excellent bed. Breakfast every morning is a ‘party’! The first days I had a nice seat by the window and from the table I looked through the side window straight into the valley with the hills and mountains. I start every morning with coffee and a bowl of fresh fruit. Of course there was also an English breakfast, but as a Dutch person I still find it astonishing how the English can enjoy such an extensive breakfast so early in the morning. Yoghurt and blueberries, and some toast with egg and bacon are actually enough for me. But if you readers of the report are ever planning to visit the Lake District, I can enthusiastically recommend this accommodation because it really is beautifully located, just on the edge of the beautiful town of Keswick and the city center is within walking distance.
Na mijn aankomst was er deze eerste dag nog tijd genoeg om eerst de omgeving te gaan onderzoeken en ik besloot om de wandelroute naar het stadscentrum te gaan verkennen. Dat bleek slechts een wandeling van 15 minuten te zijn, echter heen ; berg / heuvel af, dus terug berg / heuvel op. En dat was best wel een beetje ‘pittig’. Zoals zichtbaar op de foto boven met de stenentrap bij het paaltje. Manor Brow was de straatnaam en er was ook een passage langs een groot stuk groen. Daar stond heel opvallend een waarschuwingsbord bij met de opmerking gericht aan passerende automobilisten vooral langzaam te rijden om de daar voorkomende rode eekhoorns te beschermen. Deze wandeling maakte ik ook ‘s morgens na het ontbijt op weg naar het busstation in het stadscentrum.
Keswick is een klein stadje in het noorden van het bergachtige Lake District National Park. Het heeft ongeveer 5 duizend inwoners maar is daarmee wel de grootste plaats in het Nationale park. Keswick is gesitueerd aan de noordoever van het prachtige Derwentwater, het qua omvang tweede meer in het gebied. In het stadje is een gezellige hoofdstraat met kleinschalige hotels, winkels, pubs en restaurants. Het Lake District is een uitstekend wandelgebied en dat zie je terug in de vele outdoor winkels die het stadje rijk zijn. Tijdens mijn bezoek was het EK voetbal bezig en de wedstrijd tegen Roemenië heb ik tussen de Engelse in een gezellige sport café met heel grote televisieschermen kunnen bekijken. In de zomermaanden word het stadje overspoeld met ‘wandel’ toeristen.
Dan nog iets heel opvallends : kom je al wandelend door Keswick tien personen tegen daar lopen er acht van met één of meer honden aan de riem !! Het is werkelijk waar zo opvallend dat je er aandacht aan schenkt. Ook op de ramen van de vele pups en restaurants hangen briefjes / stickers dat honden en hun baasjes heel erg welkom zijn !! Nog opvallender het feit dat er juist met de aanwezigheid van zoveel honden nagenoeg nergens ‘uitwerpselen’ op straat zichtbaar en te vinden zijn ! Opruim plicht is als geheel vanzelfsprekend voor de hondenbezitters en dat blijkt daar de gewoonste zaak van der wereld, prachtig toch en is dus de vermelding van “DogCity” echt wel op zijn plaats !
Dag 2 / 27 juni 2024 ; De wandeling vanuit het centrum via het Latrigg Wood naar de Skiddaw berg. Opnieuw dus bewolkt maar gelukkig droog. Het Latrigg Wood ( bos ) ligt op één van de laagste heuvels van het Lake District. Vanwege de gunstige ligging maakt het een populaire klim met eenmaal boven een fraai uitzicht op de stad.
Hoe hoger ik kom hoe fraaier wordt het uitzicht. Zo nu en dan kom ik wandelaars tegen die alweer afdalen.
Ik nader Skiddaw , de berg is 931 meter hoog en ligt ten noorden van Keswick. Ik ben ondertussen al 10 km onderweg. De berg ontleent zijn naam aan de omliggende gebieden Skiddaw Forest en Back O’ Skidda. Onderaan heeft het een goed bewandeld toeristen pad en zelfs een stukje asfalt pad. Maar het weer verslechterd terwijl ik bezig ben met de klimtocht. Wind en inmiddels vervelende regen striemen in mijn gezicht en halverwege de tocht naar de top besluit ik om te keren. Omdat ik alleen op pad ben moet ik niet teveel riskeren want als er iets zou gebeuren dan zou het nare gevolgen voor mij kunnen hebben. Na de afdaling terug besluit ik in het centrum van de stad een hapje te gaan eten alvorens ik terugkeer naar het logeer adres. Ondanks de regen laat in de middag een prima wandel dag en ongeveer 22 km gewandeld deze dag.
Dag 3, vrijdag 28 juni 2024 doe ik de wandeltocht rondom het Derwentwater. Het meer beslaat een oppervlakte van circa 5,2 km², is ruim 4,5 kilometer lang en bereikt een breedte van 1,6 kilometer. De gemiddelde diepte bedraagt slechts 5,5 meter, de maximale diepte is 22 meter. Het meer wordt omgeven door een heuvelachtig gebied, met in veel gevallen beboste hellingen. In het meer liggen vier eilanden die inmiddels eigendom zijn van National Trust. Dat is een organisatie die historische en natuurlijke monumenten beheert. Vergelijkbare organisaties in Nederland zijn de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed en de Vereniging Natuurmonumenten. De tocht rond het meer is ongeveer 18 km.
Alle vier de eilandjes hebben een eigen speciale geschiedenis ; Derwent Island , Lord’s Island , Rampsholme en St. Herbert’s Island. Het weer was ‘regen dreigend’ met grijze bewolking. Dat zou overigens al mijn wandeldagen zo blijven. Voor foto’s maken minder fraai maar achteraf mag ik niet mopperen want de regenbuien die ik trof waren die wandelweek op één hand te tellen en vaak ook nog slechts miezer-buien. En met een dergelijk weerbeeld zijn de ‘wandel’ temperaturen eigenlijk beter en dragelijker dan warm met zonneschijn.
Na twee uurtjes wandelen over een slingerend bospad bereik ik een sculptuur. Het ligt hier aan de oever van het meer tussen Calf Close Bay en Broomhill Point. Het werd in 1995 gemaakt om het honderdjarig bestaan van de National Trust te vieren. De kunstenaar Peter Randall-Page kreeg de opdracht om het te maken ; de Centenary Stone. Een grote kei van de Borrowdale Volcanic-familie werd doormidden gezaagd, waarbij elk vlak vervolgens in 10 waaiervormige segmenten van 10 gevouwen wiggles werd gesneden. Het werd dus gemaakt van een gletsjerkei ( andesiet ). Afhankelijk van het seizoen en het waterpeil van het meer, kan het half of zelfs volledig ondergedompeld zijn. Toen ik het passeerde op 28 juni was het waterpeil dus laag zodat ik de steen in volle glorie kon fotograferen.
Inmiddels zijn er enkele ‘omleidingen’ in mijn route ; natuurbeheer is druk bezig gedeelten in de wandelroute aan te passen met houten vlonders. Zeker op de paden vlak langs het meer op de plekken waar het heel drassig kan worden zijn zulke vlonders dan een uitkomst. Rond 12.00 uur passeer ik een bord langs het pad van een restaurant welke tekst verraad dat wandelaars welkom zijn voor lunch – drinks and diner. Ik ben wel toe aan een rust dus ik besluit hier even te stoppen. Terwijl ik van een verdiende consumptie geniet hoor ik ‘plots’ Nederlands. Een groep vrolijke ‘zandhazen NL’ passeert mijn tafeltje. Het blijken Nederlandse militaire op oefening ???! De laatste van de groep houd even halt na mijn opmerking ‘hé ik hoor Nederlands’ en kort spreken wij elkaar. Landmacht soldaten op oefening in deze regio en vandaag mochten ze ‘even relaxen’ was zijn verklaring waarbij ik antwoorden ; dat had ik eertijds nou nooit bij de Marine, tijdens mijn oefeningen ?! Na mijn rust heb ik hun ‘dienstwagen’ maar even op de foto gezet op de parkeerplaats. Weer iets verder passeer ik een sjiek ogend hotel Lodore genaamd. Sarah van het guesthouse had mij hierover al verteld dat het erg luxe is en dus kamer prijzen van 300 pond !! per nacht hanteert ?!
Ik heb na meer dan 10 km in mijn lus de andere zijde van het meer bereikt en tref daar een heel oud schuurtje langs het wandelpad. Al enkele jaren lang neem ik bij mijn buitenlandse tochten ‘Dutch klompjes’ mee in mijn rugzak om zo nu en dan aan passerende mede wandelaars uit te kunnen reiken. Ook zeker wanneer er een ‘wandelklik’ is geweest tijdens een tocht. Het schuurtje zit vol met ‘memories’ van passerende wandelaars dus laat ik ook een “Dutch memorie” achter op het schuurtje !
Al wandelend kom ik na 18 km bij terugkomst in het stadje langs een fraai park ; Hope Park. Het ligt haast tegen het centrum aan en heeft verbluffend mooie tuinen, een vogel hut , een natuurpad , picknickplaatsen en een gastvrij café. Het weer is even opgeklaard en gelukkig voor mij ; de grijze bewolking laat het ff afweten.
Bij terugkomst op het logeeradres is er een feestje. Dubbel feest eigenlijk want de dochter van Sarah en John is geslaagd voor haar schoolopleiding en viert ook nog eens haar 18e verjaardag ! Ik word verwend met eigen gebakken koekjes op mijn kamer en toasten met een drankje in de tuin op deze uitzonderlijke gebeurtenis. When I return to the accommodation address there is a party. Double celebration actually because Sarah and John’s daughter has graduated from school and is also celebrating her 18th birthday! I am spoiled with home-baked cookies in my room and toast all together with a drink in the garden on this exceptional event !
Zaterdag 29 juni / dag 4 ; de wandeltocht naar de Cat Bells. De tocht begint met een vaartocht met Keswick Launches. De boten maken een 50 minuten durende rondvaart over Derwent Water en meren onderweg bij acht steigers af. Daar kun je een wandeling starten door het merengebied via goed gemarkeerde paden.
Ik vaar eerst een gedeelte rond het meer mee en stap na 40 minuten uit bij de halte Hawes End. Vandaar begint de wandelroute naar de heuvels / bergen van de Cat Bells. Je betaald eenmalig het bedrag van 14,50 pond en mag / kunt dan de hele dag via de opstappunten langs het meer mee varen. De aan en afvaar tijden worden keurig op bordjes op nabij de steigertjes vermeld.
Maar goed dat er overal ‘vee roosters’ langs de routes zitten want schapen kom je op de meest onmogelijke plaatsen toch tegen. Ook zijn de dieren helemaal niet bang van aandacht want als je nadert gaan ze juist nieuwsgierig naar je opkijken !
Op weg naar boven, ik heb een bosgedeelte inmiddels achter mij gelaten. En het wandelpad gaat eigenlijk direct al strak omhoog. Ik pas uiteraard mijn wandelpas daarop aan want Fredje is inmiddels niet de jongste meer !
Al gauw zie ik tijdens het klimmen dat ‘de weergoden’ met al die dikke grijze luchten voor fraaie foto’s een beetje spelbreker zullen worden. Maar het blijft gelukkig droog en ook dat is erg veel waard. De lage bewolking hangt rondom de heuvels en bergen in het gebied.
Als maar steiler en uiteraard ‘jongere wandelaars’ beginnen mij regelmatig te passeren. Het werd best wel zwaar en ik bereikte gladde rotspartijen. Ik vond het ook gezien mijn leeftijd te link om over die gladde stenen te gaan klauteren. In mijn jongere jaren had ik dat makkelijk durven doen en gedaan … maar er zijn grenzen en ik besloot hier niet verder te gaan. En tot mijn grote opluchting zag ik meerdere wandelaars van rond mijn leeftijd het zelfde doen ! Maar het doet niet af aan de belevenis, ik heb genoten van de uitdaging !
Eenmaal beneden terug aan de rand van het Hawes End bos stapte ik weer op een Keswick Launches boot die mij terug bracht naar Keswick.
Zondag 30 juni de wandeltocht naar onder andere Castlerigge Stone Circle , het zou een opmerkelijk mooie wandeltocht worden met toch wel twee heel leuke ontmoetingen. Ook heel erg opvallende langs vele wandelpaden mooie bankjes met vaak een bordje ( mededeling ) dat deze is opgedragen aan iemand die heel veel betekend heeft in dit gebied.
Farm Shops je treft ze als je als wandelaar op het terrein, grondgebied van een lokale boer waarover je mag passeren. Ook hier door duidelijke lokale politieke aandacht over nagedacht ! In ons trieste Nederland kun je enkel alleen maar dromen over dergelijk beleid.
Castlerigg Stone Circle ; niet alleen omdat ik enorm fan ben van de serie Outlander hebben sindsdien stenen cirkels volop mijn aandacht. Ook mijn wandelvakanties in Schotland en Engeland hebben hierdoor voor gezorgd. Castlerigg, een prachtige steencirkel biedt niet alleen een historische plek maar ook een sfeervolle omgeving met panoramische uitzichten en de bergen Helvellyn en High Seat op de achtergrond.
Ongeveer 5000 jaar geleden, aan het begin van de neolithische periode is deze steencirkel hier geplaatst, op een heuvel die vlak buiten Keswick is gelegen. De cirkel heeft een diameter van ongeveer 30 meter en telt 38 stenen met een maximale hoogte van 2,30 meter. Binnenin de cirkel staan nog eens tien stenen in de vorm van een rechthoek. De functie van deze en andere stenen steencirkels zijn nog altijd in mysterie gehuld maar de constructie bevat duidelijke astronomische lijnen. De functie lijkt dan ook te moeten worden gezocht in de astronomie en meetkunde.
Wie o wie, maar ik ben sinds lange tijd fan en helemaal bevlogen van het verhaal Outlander ! Daarin plaatst Claire haar hand op een steen in de Stone Ring en komt plots terecht in een heel ander Schotland , namelijk heel lang terug. Dat zou ik werkelijk waar ook wel willen maar zoals je op bijgaande foto ziet …. Fredje blijft in deze tijd , zucht …
Op de terugweg naar Keswick liep mijn route over een ‘oude’ spoorweg trail. De National Trust heeft een voormalige trein / spoor route omgetoverd tot een fraai wandel en mountainbike recreatie pad van 5 km lengte. De lokale bevolking maakt er volop gebruik van. Het pad eindigt, of begint als je wilt, op de plek waar het vroegere station van Keswick staat.
Landmarks , of te wel herkenningspunten. Er zijn er genoeg in dit gebied. Grote en kleine monumenten die een verklaring geven voor een geschiedenis, belevenis in diezelfde regio. Heel vaak trof ik bankjes om op te rusten maar dan voorzien van een plaatje dat het bankje gewijd is / was aan iemand die heel veel voor het gebied betekend heeft.
Nog zo’n opmerkelijk moment tijdens één van de wandeltochten ; wie bedenkt zo iets maar het zal zeker een reden hebben… , een boomstam waar muntjes in geplaatst zijn ; een goed doel of voor wandelaars kenbaar maken dat je er gepasseerd ben ???
Alle dagen dat ik met mijn wandelingen richting het busstation liep passeerde ik de kerk van Keswick. Een heel opvallende kerk, zeker omdat ik als wandelaar de kerk alle dagen van heel ver kon zien, want de sierlijke torenspits is kilometers ver te zien. Net als de kerktoren van de kerk in Berg en Terblijt tijdens de Heuvelland 4 daagse in Limburg.
Alle dagen ben ik vanuit het centrum van het stadje met de bus naar mijn wandellocaties gereisd. De bus service is daar geweldig ; voor elke rit betaal je slechts 2 pond, dat is ongerekend nog geen 2 euro 40 ! Dan kun je ongeacht de afstand met de bus reizen. Ik zou dus wel gek zijn om met mijn eigen auto naar de diverse parkeerplaatsen bij de startlocaties van de vele wandeltochten te gaan rijden. Want daar moet je namelijk wel betalen voor parkeren en de uur tarieven zijn niet mis ! Op bovenstaande foto ; één van de momenten dat de lucht boven Chestnut Hill helder was tijdens mijn bezoek.
Op 1 juli 2024 de wandeltocht rond Rydal Water en bezoek aan het plaatsje Grasmere. Met de bus vanuit Keswick naar Rydal gereisd. Uitgestapt bij de halte Rydal Church. Als je net als ik wel interesse hebt in de Engelse detective series op televisie zoals Midsomer Murders dan haal je daar echt wel beelden uit. Heel vaak zijn kerken en begraafplaatsen onderwerp in die verhalen. Nu dus eenmaal in Rydal gearriveerd moest ik direct daar aan denken toen ik de plaatselijke kerk zag en de tuin en begraafplaats er omheen kon bezichtigen. De hele scenerie straalde het uit alsof ik in een dergelijke scene beland was !
Rydal Water is één van de kleinste meren in het Lake District. Het ontleent zijn naam aan het nabijgelegen dorpje Rydal, tussen Grasmere en Ambleside. Het meer word gevoed door de rivier de Rothay, die Rydal Water verbindt met het iets grotere en het grote Windermere.
Om het meer loopt een wandelpad, waarvan een deel bekend staat als ‘Wordsworth’s Walk’, een verwijzing naar de dichter William Wordsworth die lange tijd een huis bewoonde dat bekendstaat als Rydal Mount. Het pad is klimmen en dalen en in sommige stukken kun je via boomwortels in het pad omhoog wandelen.
Tijdens deze tocht bezoek ik een pareltje in het Lake District en wel de Rydal Cave. Oorspronkelijk was het een verlaten steengroeve ( leisteen ) uit de 19e eeuw, maar de groeve is bewaard gebleven en opengesteld voor publiek. Rydal Cave heette vroeger Loughrigg Quarry. Het Lake District is beroemd om zijn leisteen en in de 19e eeuw was Loughrigg Fell een leisteenmijn waar het gewonnen werd.
Zo dichtbij … dan kon een bezoekje in de grot niet ontbreken …. / silhouet Fred.
Na mijn wandeltocht heb ik een bezoek gebracht aan het toeristische plaatsje Grasmere. Daar kom je als bezoeker van het Lake District niet onderuit. Zoiets van dat moet je ‘gezien’ hebben … in ieder geval lunchen in een voormalig kerkgebouw .. dat is zo wie zo opvallend toch ? De dag soep ; aardappel/ kerrie was heerlijk net als het ‘warme’ brood wat er bij geserveerd werd.
Grasmere trekt vele toeristen aan zeker en alleen al van de mensen die weg zijn van de beroemde Engelse dichter William Wordsworth. In dit gebied liggen zijn voormalige huizen Dove Cottage en het grotere Rydal Mount. Vele van zijn wandelingen in het gebied leverden inspiratie voor zijn gedichten. William Wordsworth stierf in 1850 en werd begraven bij de kerk van St Oswald Grasmere.
Het voormalige huis van de dichter Dove Cottage welke nu een museum is welk aan zijn werk is gewijd.
Nog een opmerkelijke locatie in Grasmere die niet te missen is ; de Gingerbread Shop. Een authentiek winkeltje waar mensen uit heel de wereld een bezoek aan brengen. Sarah Nelson’s Gingerbread shop. Sinds 1854 wordt hier al gemberkoek gemaakt en kun je dit het hele jaar door hier kopen. Sarah Nelson bedacht Grasmere Gingerbread in 1854 in dit Engelse dorp waar het ook de naam aan ontleent. Deze unieke, pittig-zoete kruising tussen een koekje en een cake verspreidde zijn reputatie snel en wordt nu door fijnproevers over de hele wereld gegeten. Tegenwoordig wordt de zaak gerund door Joanne en Andrew Hunter, eigenaren van de derde generatie. De dames staan in originele klederdracht in het winkeltje en iedere dag is het aansluiten in de rij om het Gingerbread te bemachtigen.
Na mijn bezoek aan het dorpscentrum van Grasmere heb ik nog een korte wandeling in de omgeving kunnen maken. Opmerkelijk daarbij dat er in lokale riviertjes stenen ‘oversteek’ paden zijn aangelegd .
De dag was niet compleet geweest zonder ook een bezoek aan het plaatsje Ambleside te hebben gebracht. Op mijn terugweg passeerde de bus dit bijzonder drukke toeristische plaatsje aan het grote Windermere. Inmiddels kon ik vergelijken en vind Keswick toch een stuk gezelliger om als bezoeker te verblijven. Wel even leuk te constateren dat er in Ambleside een boekwinkel is die mijn naam draagt # trots.
Dan toch even ook alle aandacht voor het OV in het Lake District. Vooraf had ik al uitgezocht dat eenmaal daar, ik mijn auto gewoon moest laten staan op het logeeradres. De busverbindingen in het Lake District zijn voortreffelijk geregeld. Ook de lokale Lake actie van 2, 00 pond voor elke rit is een enorm succes !! Ongeacht de afstand die je reist , 2 pond is een klantentrekker van jewelste. Immers overal op de grote parkeerplaatsen waar o.a. wandeltochtjes vertrekken moet je voor je auto parkeergeld betalen. Met de bus reizen is dus veel voordeliger op die manier. Ik had bewondering alle dagen voor de chauffeurs van de dubbeldekkers ; die rijden ermee rond terwijl de bus net zo breed is als de weg waar je op zit !! Zeker bovenin, met zicht op de weg en omgeving, waren dat best wel onvergetelijke momenten.
Voor mijn laatste wandel dag had ik gekozen voor het Buttermere. Waarschijnlijk één van de kleinste meren in het gebied maar voor mijn één van de mooiste wandel locaties. Om er te komen was al een opmerkelijk fraaie rit met de bus over smalle wegen waarbij je hoopte dat tegenliggers maar ‘weg ‘ zouden blijven. Echt complimenten voor de buschauffeur om met zo’n grote bus door een dergelijk smal heuvelachtig gebied te rijden.
Alsof je een ‘puzzel ‘ binnen wandelt ……
Ik zou hier best nog wel eens terug willen keren als zich er ooit nog een eens mogelijkheid in goede gezondheid voor zou kunnen gaan doen.
In het plaatsje Ambleside is de toeristische attractie het Bridge House. Een invloedrijke familie , The Braithwaites, bouwde Bridge House ooit om toegang te krijgen tot hun land aan de andere kant van Stock Beck en ook om appels op te slaan uit hun boomgaarden, die Bridge House omringden. In de loop der decennia heeft het huis veel praktische functies gehad, waaronder het gebruik als telhuis voor de molens van Rattle Ghyll, een tearoom, een weverij, een schoenmakerij, een stoelenmakerij en ooit het huis van een gezin van acht ! In de jaren 1920 beseften de inwoners van Ambleside dat Bridge House gerenoveerd moest worden en begonnen een fondsenwerving. Tegenwoordig is The Bridge House een zeer populaire attractie, welke jaarlijks vele bezoekers aantrekt en waar vele op af komen om het op de foto te zetten # net als ik dus !
Boven Ambleside ligt de heuvel Orrest Head. De heuvel ligt aan de oostelijke oevers van Windermere. Ik wandel omhoog en naar al gauw blijkt met nog vele andere toeristen. Eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht over het gebied rond Ambleside.
In het dorp kon ik het toch niet laten om een opmerkelijke foto te maken in een lokale pup / restaurant. Boven de bar hingen gigantisch grote koperen ketels met daarin ‘lokaal gebrouwen’ bier …, Ik vroeg mij echter wel af of mijn bestelde biertje daadwerkelijk uit zo’n hangende ketel werd getapt ?? Maar een opvallend gaaf gezicht was het wel in dat restaurant.
Ik ben een fantastisch mooie wandel ervaring rijker, nooit gedacht dat Engeland ook zulk mooie heuvels en bergen bezit gelijk aan de hooglanden in Schotland. Misschien had het weer ‘iets’ zonniger mogen zijn , maar echter niet getreurd, want door al die grijze wolkendekken heen was de wandeltemperatuur geweldig ! Keswick en Claremont Guesthouse jullie hebben mij betoverd en wie weet mag ik misschien nog eens terug komen ? I have gained a fantastic walking experience, never thought that England also has such beautiful hills and mountains as the highlands in Scotland. Maybe the weather could have been ‘a little’ sunnier, but don’t worry, because through all those gray clouds, the walking temperature was great! Keswick and Claremont Guesthouse you have enchanted me and who knows, maybe I can come back again ?
Voor de derde keer alweer verlaat ik Newcastle haven. Het auto vervoer met DFDS voelt inmiddels vertrouwd en wie zal het zeggen … wellicht komt er nog een vierde keer ??
