Een verslag van een onvergetelijk autovakantie door drie staten in Amerika.
12 reisdoelen in Californië, Arizona, en Nevada.
Onze reis begon op 19 september 2018 vanaf Schiphol.
Van Schiphol met een overstap op Heathrow London Airport waar een gigantisch grote Airbus 380 klaar stond die ons in tien en een half uur naar San Francisco vloog.
Na ongeveer twee uur vliegen waren wij inmiddels boven de besneeuwde bergtoppen van Groenland aangekomen … wat een fantastisch uitzicht vanuit ons vliegtuig !
Dag 1 San Francisco ; fietsen over de Golden Gate Bridge. De beroemde hangbrug over de zeestraat Golden Gate, de opening van de baai van San Francisco in de Stille Oceaan. De brug is één van de meest herkenbare symbolen van San Francisco en de staat Californië. Het is een bekent gegeven dat de brug heel vaak in een dichte mist is gehuld … Robin en ik hebben echter mazzel deze dag, er hangt een strak blauwe lucht boven de brug en de baai….
De brug werd ontworpen door de Amerikaanse ingenieur Joseph B Strauss. De bouw werd in ongeveer vier jaar voltooid en heeft zo’n 35 miljoen dollar gekost. Op 27 mei 1937 werd de brug feestelijk geopend.
wij fietsten ook langs Lombardstreet …De straat staat bekend als de meest bochtige straat ter wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de straat betreft. Het stukje is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten … uiteraard één richtingverkeer naar beneden.
Dag 2 in San Francisco ons bezoek aan Pier 39 … dit is een winkelgebied en toeristische attractie gebouwd op een pier in San Francisco. Er zijn heel veel souvenirs winkeltjes , restaurants en een fraaie carrousel draaimolen met twee verdiepingen. De Pier ligt in het gebied wat Fisherman’s Warf wordt genoemd. Vanaf de pier is Alcatraz goed te zien bij helder weer. In oktober 1978 werd de pier geopend voor het publiek en er komen dagelijks vele honderden toeristen een kijkje nemen.
De zeeleeuwen kolonie op de pontons aan de jachthaven. Sinds september 1989 zijn de dieren aanwezig bij Pier 39 in de Baai van San Francisco. Daarvoor lagen zij te rusten op een rots buiten de baai van San Francisco. Het aantal zeeleeuwen bij de pier kan sterk fluctueren. In november 2009 waren er meer dan 1500 dieren, december 2009 waren ze bijna allemaal weg. Vaak komen de dieren in het voorjaar in grote getale weer terug, men denkt dat ze soms vertrekken om achter hun voedsel aan te jagen … scholen ansjovis en sardines.
dag 2 San Francisco : bezoek aan Alcatraz. Alcatraz is een eiland in de baai van San Francisco. Het ligt op 20 minuten varen van de stad en is bij helder weer goed te zien vanaf de kant. Van 1934 tot 1963 was het in gebruik als zwaar beveiligde gevangenis.
Het moet voor de gevangenen bijzonder irritant geweest zijn om dagelijks bij het “luchten” in de verte de stad te hebben zien liggen. Indrukwekkend als je als bezoeker de routes door het complex loopt. Alles is in oorspronkelijke staat gelaten. En de bezoeker loopt nu precies dezelfde route zoals de gevangenen toen binnen kwamen.
Best wel kippenvel bij het zien en ervaren in het cellenblok. Rechts op de foto nog een deur van een geopende isolatiecel, pikkedonker en alleen de gedachten al dat daar mensen in opgesloten hebben gezeten. De beroemdste gevangene was Alphonse “Al” Capone. Ook zijn er diverse films gemaakt over ontsnappingen uit het verleden… van drie personen is nooit meer iets vernomen maar haast niemand gelooft dat zij levend aan wal hebben kunnen komen .. dat blijft voor altijd een raadsel.
Tegenwoordig is het eiland een beschermd gebied en een National Historic Landmark, beheerd door National Park Service. Na een rondleiding van enkele uren bracht de boot ons weer terug naar de vaste wal.
Dag 3 : de huurauto bij een Herz garage in San Francisco opgehaald en vervolgens op weg naar Carmel onze tweede stop in deze auto vakantie.
22 september zijn wij bij ons tweede overnachtingsadres hotel Hofsas House in Carmel by the Sea aangekomen. Het lijkt wel op een “Efteling” dorpje, zo uit een sprookjes boek. Sprookjesachtige huizen en winkeltjes in een heel verzorgde omgeving. Clint Eastwood was van 1986 tot 1988 burgemeester van dit dorpje aan de oceaan.
Op de foto met de “voormalige” burgemeester van Carmel by the Sea ; Clint Eastwood. De foto hing in een restaurant in het stadje … maar alleen als je een diner gebruikte mocht je voor het verlaten van het restaurant erbij op de foto !
Dag 5 de autorit over/langs de Big Sur, het is een compact gebied aan de Californische kust, en de weg die er doorheen slingert behoort tot de mooiste van de Verenigde Staten. Het is een route vol prachtige natuur. Op onze reisdag hebben we echter behoorlijk pech met het weerbeeld van deze dag. Er drijven regelmatig dikke mistwolken vanuit de oceaan het kustgebied binnen. Heel af en toe klaart het even op komt de fraaie omgeving in ons zicht.
Highway 1 is de autoweg die langs de adembenemende kustlijn van Californië kronkelt. Maar de Big Sur tussen Carmel en San Simeon is zonder twijfel het allermooist. Over een lengte van 145 km kom je geen verkeerslicht of winkelcentrum tegen ! En waan je jezelf regelmatig even alleen op de wereld .
Af en toe klaarde het tijdens de rit even op en waren de zee mistflarden even verdwenen, dan zochten we direct een parkeerplek langs onze route op om snel wat mooie foto’s van de omgeving te maken..
Af en toe verdwijnen de mistflarden en word er weer een brug zichtbaar langs de rotsachtige kust. De route rijd door dichte bossen en rotsachtige kustlijnen, over en langs bergtoppen en door diepe dalen .. echt een belevenis.
Op weg naar Los Angeles hadden we een rij-pauze ingepland in het strandplaatsje Santa Monica. Hagelwitte huizen en hotels troffen we langs de hoofdstraat . Met een strak blauwe lucht boven onze hoofden maakten we een korte wandeling door de omgeving.
We komen steeds dichter bij Los Angeles en in het begin van de middag lost de zee-mist steeds verder op.
Dag 5 : Los Angeles is bereikt, hier hebben we 4 overnachtingen gepland ook met een groot to-do verlanglijstje ….
een ansicht kaart moment … Toen we langs het Greek Theater reden stopten we even om wat foto’s te gaan maken want ik zag het hek open staan. Ook het Greek theater is bij heel veel muziekartiesten geliefd.. een openluchttheater van allure, vele bekende pop artiesten traden hier al op .. Echter ik had pech wat foto’s maken betreft .. direct na het passeren van het toegangshek werd ik weg gestuurd door een beveiliger … er werd gewerkt aan de opbouw voor een evenement vertelde de man, dus mocht ik het terrein helaas niet betreden. Het fotootje rechtsonder is gemaakt vanaf een heuvel in de Universal Studio’s met zicht op het dal waar in de gebouwen achter het groen nog nog heel veel televisieproducties worden gemaakt.
Dag 6 in LA : een rondrit naar Hollywood Hills met een bezoek aan het Griffith Observatorium op de berg Hollywood. Op 16 december 1896 doneerde kolonel Griffith J. Griffith 12,2 km² land aan de stad Los Angeles. Via zijn testament schonk hij een fonds om een observatorium, tentoonstellingsruimte en planetarium te bouwen op het grondgebied. Vanaf de berg heb je een prachtig uitzicht over de stad. Het gebouw is decor geweest in diverse bioscoopfilms, tv-films, tv-series en muziekvideoclips.Bij de skyline heb ik een pijltje gezet op het U.S. Bank Tower, die toren hebben wij de volgende dag ook bezocht.
Het OUE Sky-space beter gezegd de U.S. Bank Tower is een in 1990 voltooide wolkenkrabber in het city-centrum van Los Angeles. Het is met zijn 310.3 meter de hoogste toren ten westen van Chicago. De toren was tot de constructie van Taipei 101 de hoogste in een risicovol aardbevingsgebied. De toren werd dan ook ontworpen om schokken tot 8.3 op de schaal van Richter aan te kunnen.
Op de hoogste verdieping … Het gebouw is ook uitgerust met een heli-pad , verplicht volgens het wetboek van LA. Alle hoogbouw hebben landingsplaatsen voor helikopters en zijn voor de vliegers duidelijk genummerd. De toren bestaat uit 73 verdiepingen boven de grond, en twee parkeerniveau’s onder het maaiveld. Op weg naar boven moet je halverwege overstappen in een tweede lift.
Hoe bedenk je het … op de bovenste verdieping is een glazen glijbaan aangelegd … waaghalzen of beter gezegd durf-als zoals Robin laten zich langs de buitenzijde van het gebouw een stuk naar beneden glijden !!
Met Robin op de trap van het Dolby Theater waar jaarlijks de Oscar uitreiking plaats vindt. Het Dolby Theater is een theater annex bioscoop en ligt aan Hollywood Boulevard. Het in 2001 geopende theater is speciaal voor de Oscar-uitreiking ontworpen. Het heeft 3.400 zitplaatsen en heeft het grootste podium van de Verenigde Staten.
Iedereen heeft wel zijn/haar eigen filmster of muziek artiest als favoriet.. op de boulevard zoek je dus naar de “sterren” van je favorieten … maar Robin kreeg zijn eigen ster…. knipoog.
Groeten vanaf Hollywood Boulevard 26 september 2018.
Avond drie in Los Angeles ; een bezoek aan een concert in de beroemde Hollywood Bowl. Het is een modern amfitheater in Hollywood. Het wordt grotendeels gebruikt voor muziekoptredens. De bowl in deze context is de natuurlijke holte in de aarde waarin het theater is gebouwd. Het theater opende in juli 1922 en is het zomer onderkomen van het Los Angeles Philharmonic en het Hollywood Bowl Orchestra. Tal van grote artiesten traden hier al op waaronder Andrea Bocelli en Justin Hayward van de Moody Blues.
Santa Monica Pier bij het vallen van de avond… de pier, die tussen 1906 en 1916 aangelegd is, is de oudste pier voor vermaak aan de Westkust. De pier staat vol met oude kermisattracties van over de hele wereld en er staat zelfs een carrousel uit 1920. Er zijn ook enkele zeevis restaurants op gevestigd. Het is er ‘s avonds gezellig druk met vele toeristen. Santa Monica zelf is een plaats waar erg veel films zijn opgenomen o.a. Speed, TerminatorII , Legally Blond. De tv-industrie is er nog steeds levendig. De Pier is tevens het eindpunt van de beroemde Route 66, die in Chicago begint.
Genieten … in een avond zonnetje op Venice Beach …
Universal Studio’s Hollywood ; is een filmstudio en een themapark in Universal City. Woody Woodpecker is de mascotte van Universal Studios Hollywood. Oorspronkelijk opgezet als Studio Tour, een gestructueerde rondleiding om gasten een blik te gunnen achter de coulissen van de filmwereld, groeide het evenement uit tot meer dan 5 miljoen bezoekers waardoor het complex behoort tot de 20 meest bezochte ontspanningsparken in de Verenigde Staten. De originele studio’s zijn ook nog in gebruik voor hedendaagse producties. Met de tour rijden we in een auto-treintje langs tal van decors die in diverse series en films gebruikt zijn… o.a. het dorpsplein van Back To the Future met de bekende klok op het hoofdgebouw aan het plein …
Tijdens onze studio tour werd er ook gestopt op het “bekende” plein uit de film Back to the Future van Steven Spielberg… de klok op het gemeentehuis staat nog altijd stil op de tijd dat de auto verdween..
Harry Potter .. een 3-D ride vanuit een gigantisch groot nagebouwd Potter kasteel. Als ik van te voren had geweten dat het een 3-D roller coaster avontuur was dan had ik natuurlijk niet ingestapt.. maar éénmaal in de rij en het kasteel kun je als bezoeker niet meer terug … oeps .. # Robin echter is driemaal in de attractie gestapt ! …
en natuurlijk even met onze auto rijden over Rodeo Drive … de duurste winkelstraat van Berverly Hills … en vervolgens over Sunset Boulevard … Ferrari’s en Lamborgini’s en super sjieke winkels ketens … tja een “Zeeman of Action filiaal kom je daar niet tegen …
En onze reis ging vervolgens weer verder … 28 september arriveerden we in San Diego.
Het kan niet op … ook voor San Diego hebben we een “verlanglijstje” samengesteld … Opnieuw verrast en verwend .. we logeren ook hier in een fantastisch mooi hotel, nabij de wijk Old San Diego, na het inchecken direct op pad want er is veel gepland voor het bezoek voor deze twee dagen.
Ons hotel nabij Old Town … sprookjesachtig mooi !
je hebt het idee in Mexico te zijn beland … niet vreemd natuurlijk want Mexico ligt op een steenworp afstand hier vandaan … restaurants en winkeltjes doen echt Mexicaans aan …
kan niet missen hé op een to-do lijstje van een ” oud Marine ” man .. een bezoek aan het vliegdekschip de USS Midway. Het schip heeft een groot verleden en was ooit het grootste vliegdekschip in de Amerikaanse marine. Nu omgedoopt tot een maritiem museum ligt zij bij de Navy Pier aangemeerd nabij het centrum van San Diego. Het schip herbergt een uitgebreide verzameling vliegtuigen, waarvan er veel in Zuid-Californië werden gebouwd.
USS Midway was het langstdurende vliegdekschip van de Verenigde Staten van de 20ste eeuw van 1945 tot 1992. Ongeveer 200.000 sailors dienden aan boord van de carrier, bekend om verschillende doorbraken op het gebied van de luchtvaart en verschillende humanitaire missies. Het was de enige carrier die de hele lengte van de Koude Oorlog en daarna diende.
De carrier ligt aan een bijzonder mooie pier , vlak naast de Cruiseschepen terminal.
Oud opvarende geven op tal van plaatsen op het schip lezingen .. indrukwekkend !
Het museum heeft meer dan 13.000 leden en biedt onderdak aan meer dan 700 evenementen per jaar , waaronder meer dan 400 actieve pensioneringsregelingen .. daar kan onze defensie eigenlijk wel eens een voorbeeld aan nemen … # waardering.
een indrukwekkende rondleiding om nooit meer te vergeten…
Sea World San Diego … natuurlijk mocht een bezoek aan dit park ook niet ontbreken. Wij keken vooral uit naar de spectaculaire Orca en Dolfijnenshow. Alle critici en dieren organisaties ten spijt … Ik heb helemaal geen dieren kwelling kunnen ontdekken zoals sommige organisaties beweren. De Orca’s en Dolfijnen leven buiten de shows om in hele grote bassins … echt super groot.. daar komt ook nog eens bij dat deze dieren in het park geboren zijn .. in de vrije natuur , lees oceaan , zouden deze dieren helemaal niet kunnen overleven gewoonweg omdat zij dat leven nooit zo ervaren hebben.
In een nabij gelegen bassin geven de dolfijnen trainsters demonstraties hoe zij de dolfijnen trainen en begeleiden ….
Op weer een andere plek kun je op onderwater level met de hoofdrolspelers op de foto … wat een ervaring …
En ja .. dan is er ook nog een splinter nieuwe roller coaster ( achtbaan ) in het park pas onlangs in mei 2018 geopend en heel toepasselijk vanwege het Sea World park de Electric Eel als naam heeft gekregen… vernoemd naar een aal / paling die stroomstoten geeft …
en natuurlijk moest Robin de achtbaan een aantal keren achter elkaar beleven …
In de Amerikaanse pretparken is alles groot, groter en groots … Ik had mij toch weer laten “verleiden” om in een roller-coaster te stappen … de Atlantis-Ride, je vliegt in allerlei curven en heel scherpe bochten in sneltreinvaart over de rails om vervolgens aan het einde van de rit als een steen met de wagen waar je in zit, uit een meters hoge toren naar beneden duikt en met een heel grote splash in een watergoot terecht komt ! Pfff … soms denk ik dan dat ik “te oud” word voor die capriolen maar goed ik heb het overleefd !
de reis gaat verder … we verlaten voor een aantal dagen Californië en gaan op weg naar Tucson in de staat Arizona .. dat word ook meteen de langste autorit die wij tijdens onze autoreis moeten ondernemen om op onze volgende overnachtingsplaats te geraken namelijk het meer dan 406 mijl (ongeveer 6 uur rijden) verderop gelegen hotel La Posada Lodge in Tucson.
Bij aankomst in Tucson word het al snel duidelijk dat er een weersverandering opkomst is.. dreigende luchten en de lokale televisiestations waarschuwen dat er een tropische storm genaamd Rosa onderweg is … en precies over het gebied waar Robin en ik de komende dagen zullen verblijven … oeps …
De volgende dag vroeg na het ontbijt … dreigende luchten boven ons hotel maar ons programma gaat echter volgens onze planning door, we hebben voor vandaag, weer of geen weer, een bezoek aan de Bone-Yard op ons programma staan.
Het vliegtuig boneyard nabij Tucson is zeg maar een kerkhof, een opslaggebied voor vliegtuigen die gestopt zijn met werken … De meeste vliegtuigen worden ofwel bewaard voor opslag of hun onderdelen worden hergebruikt of weder verkoop en worden vervolgens gesloopt. De boneyards faciliteiten bevinden zich in het algemeen in woestijnen, zoals die in het Zuid Westen van de Verenigde Staten, omdat de droge omstandigheden corrosie verminderen en de harde ondergrond niet geplaveid hoeft te worden.
Robin en ik bezochte het 309ste Aerospace Maintenace and Regeneration Group in Tucson, de grootste faciliteit in zijn soort. Het is een zwaarbewaakte luchtmachtbasis en vooraf moet je als bezoeker je aanmelden, zelfs een paspoort is voor toegang vereist. Vervolgens stopt de touringcar bij de ingang van de basis en moeten we allemaal uit de bus, paspoorten worden vervolgens gecheckt en moeten we wachten. Daarna wordt je naam opgeroepen en krijg je het paspoort vervolgens terug. Ook de bus rijd over een soort gracht en wordt vanonder met spiegels gecheckt .. waauw ,wat een beveiliging … vervolgens mag je pas gaan fotograferen als de chauffeur van de bus dat sein geeft.
griezelig om te zien hoeveel soorten en zoveel verschillende vliegtuigtypes in deze woestijn staan uitgestald …
Zelfs B-52 bommenwerpers , helikopers en vele vele andere types die ooit allemaal dienst hebben gedaan in de United States Navy en Luchtmacht. Bizar tegelijk als je beseft hoeveel daar in de woestijn geparkeerd staat !
Op 3 oktober verlaten we Tucson en gaan op weg om weer een heel fraaie toeristische autoroute te gaan rijden ; de Apache Trail genaamd. Via deze 40 mijl lange route zullen we achter in de middag aankomen bij ons volgende overnachtingsadres de Red Feather Lodge / Hotel in Tusayan Arizona.
De Apache Trail is een ruim 40 mijl lange toeristische route,dwars door het ruige landschap van de Superstition Mountains in Arizona. Ongeveer de helft van de route is geasfalteerd, de andere helft heeft een weg-oppervlak van gravel. De trail heeft haar naam te danken aan het feit dat, lang voordat de huidige weg werd aangelegd, de Apache Indianen al gebruik maakten van deze route. Langs de weg liggen drie grote meren die zijn ontstaan nadat in de Salt River diverse dammen werden gebouwd.
Aan het begin van de officiële route arriveren we met de auto bij een kleine nederzetting. Het is nog wel erg vroeg in de ochtend, op deze regenachtige dag treffen we geen andere toeristen in het kleine voormalig goudzoekers dorpje.
Met mooi weer en zeker in de zomermaanden zal het hier best levendig wezen voor de vele passerende toeristen … Goldfield Ghost Town ; een dorpje dat werd opgericht nadat in het jaar 1892 goud in deze omgeving werd gevonden. Goldfield is slechts gedurende een jaar of vijf bewoond geweest, er leefden ongeveer 400 mensen. Toen er geen goud meer werd gevonden, trokken de meeste inwoners weer weg.
Het geeft weliswaar een sfeer waarbij je jezelf in het Wilde Westen waant .. Doordat de depressie van de eerder vermelde tropische storm Rosa in ons gebied rond zwierf hadden wij de pech dat het allemaal erg grijs en een beetje nat om ons heen was .. en wellicht door het regenachtige weer dus weinig te beleven.. na een kort oponthoud en een bakkie koffie die echt niet te drinken was gingen wij vervolgens verder …
Op weg over het geasfalteerde gedeelte van de Apache Trail … af en toe een opklaring in de lucht … en even droog … fotootjes maken langs onze route.
Ongeveer op de helft van de trail houd het asfalt op en begint het onverharde gravel gedeelte van de rit. De weersverwachtingen goed geraadpleegd en na ook informatie bij onze hotelreceptie ingewonnen te hebben over de situatie ter plaatse bij de trail-route deed ons toch besluiten om ook aan het onverharde weg gedeelte van de Apache Trail te beginnen precies zoals ons reisprogramma voor schreef. Het centrum van de tropische storm Rosa met de zware regenval lag volgens de lokale media gelukkig een stuk van ons gebied vandaan dus was het veilig genoeg om met onze huurauto de voorgeschreven route te gaan rijden.
Zo nu en dan waren er wat opklaringen en dan probeerde we toch nog wat mooie foto’s op de route te maken ….
Vijf mijl voorbij Tortilla Flat eindigt het asfalt en rijden we verder over een gravelweg. De weg gaat over een afstand van drie mijl steil omlaag via de hellingen van Fish Creek Hill, in totaal dalen we bijna 500 meter. Eenmaal beneden aangekomen rijden we over een korte afstand tussen indrukwekkende rotswanden door. We steken het bruggetje van Fish Creek over ….. het word gelukkig wat droger en achteraf bezien is het natte gravel best wel te berijden.
Tijdens onze rit komen we plotseling ook “wild-life” tegen op onze weg… naar later bleek … een King Snake … die voor onze auto langs over de gravel weg een veilig heenkomen zocht … # ik ben echt geen “Freek” in het wild ..dus blij dat ik in de auto zat …
we naderen het laatste meer langs onze route met de Roosenvelt Dam … hier houd ook het gravel gedeelte op en krijgen we weer asfalt onder de wielen van de auto.
De laatste bezienswaardigheid langs de route is de Theodore Roosevelt Dam. De bouw van deze dam heeft geduurd van 1904 tot 1911. Op anderhalve mijl ten oosten van de dam ligt een Visitor Center, waar je meer informatie over het bouwwerk kan krijgen. Door de bouw van de dam is Roosevelt Lake ontstaan, dat is het grootste meer in de staat Arizona
Best wel balen dat wij hier in een nevel van regen en mistflarden langs kwamen rijden .. Maar ik plaats deze foto om toch een indruk te geven door welk een fraai gebied wij hebben gereden. Bij de dam is het tevens het eindpunt van de Apache Trail … # op bovenstaande foto gedeeltelijk onze rij-route zichtbaar… rechts onder het einde van de Apache Trail en vervolgens reden wij ook langs de dam over de slingerende weg , om vervolgens iets verder over de boogbrug naar de overzijde te rijden. .. hier ging onze rit verder naar Sedona.
en bovenstaand de dam in een miezer-regen nevel gehuld zoals Robin en ik de dam aantroffen tijdens onze passage.
op 2 oktober arriveerden wij na een rit van 273 mijl om 17.15 uur lokale tijd in Sedona bij het Andante Inn. Het bleek een eenvoudig overnachtingsadres en ook de ontvangst bij de receptie is niet erg gastvrij , eerder zakelijk. Eenmaal op de toegewezen kamer blijkt deze zeer eenvoudig. Ook een restaurant ontbreekt en voor het avond eten moeten we naar een verderop gelegen restaurant aan de hoofdweg naast het hotel.We waren inmiddels al verwent geraakt met mooie verzorgde accomodaties , ook het ontbijt de volgende ochtend ( in een achteraf kamertje naast de receptie ) stelt echt niets voor .. dit overnachtingsadres scoort dus het laagst tot nu toe. Gelukkig moesten we er maar voor één nachtje verblijven.
De volgende dag van ons verblijf in Sedona … de Broken Arrow Jeep Tour .. Met een jeep een fantastisch spectaculaire rit door een gedeelte van het Red Rock State Park, dwars door een rode zandstenen canyon net buitende stad Sedona.
De tour is werkelijk waar een bijzondere belevenis … met een ervaren chauffeur rijden we over de meest onmogelijke paden en wegen. Onze chauffeur verteld ondertussen honderd-uit over het gebied wat we met de jeep doorkruisen. Samen op de foto met een fantastische achtergrond ….
je waant jezelf in het Wilde Westen tussen de rood gekleurde landschappen.
opnieuw mazzel … tijdens onze rit klaarde het weerbeeld op en verschenen er regelmatig blauwe luchten boven onze hoofden.
Onze gids/chauffeur verteld rustig door terwijl hij de route rijdt. We mogen op een aantal plekken uitstappen en prachtige foto’s maken. Onderweg komen we nog enkele andere jeeps tegen. Na een rit van bijna twee uur keren we terug naar Sedona .. weer een belevenis om nooit meer te vergeten !
Na onze prachtige jeep trail vroeg in de ochtend-uren stapten we weer in de auto en gingen op weg naar Tusayan een klein plaatsje aan de rand van de Grand Canyon. De rit van Sedona naar Tusayan is 107 mijl en na twee uur en 15 minuten rijden door hoofdzakelijk vlak landschap arriveerden wij bij ons volgend overnachting adres het Red Feather Hotel.
Tusayan bleek bij aankomst meer een buurtschap aan één rechte lange weg … Opvallend veel hotels is dit gebied. Dat heeft er alles mee te maken dat het plaatsje nagenoeg direct aan de ingang ligt van het South Rim gebied van de Grand Canyon.
donderdag 4 oktober , heel vroeg ( 06.00 uur ) opgestaan om zoveel mogelijk van de komende dag te gaan genieten … namelijk ons bezoek aan de Grand Canyon ! Omdat wij vlakbij de ingang van het park onze overnachting hadden gemaakt waren we binnen 10 minuutjes rijden al aan de ingang van het park .. omdat we zo lekker vroeg waren hoefden we niet in een auto rij en konden dus direct bij de Ranger in het kassa hokje een park-pas aanschaffen. Een park pas geeft toegang tot alle grote natuurparken in de USA , de aanschaf is 80,= dollar maar dat verdiend zich terug als je tijdens je vakantie meerdere parken aandoet want losse tickets zijn per park veel duurder… # foto boven ..adembenemend onze eerste aanblik op de Canyon bij aankomst.
Opnieuw een verrassing … omdat wij zo vroeg waren stond de opkomende zon precies in onze rug aan de hemel … en het was nog redelijk rustig met toeristen. Je moet er echt bij gaan zitten , vervolgens helemaal ff niets tegen elkaar zeggen, en enkel en alleen gaan zitten genieten van het prachtige panorama waarover je uit kunt kijken !
Aan deze South Rim zijn er een aantal vieuw – uitkijk – punten gesitueerd .. het is best een enorm groot gebied en met de auto kun je via voorgeschreven routes de uitkijkpunten bereiken. Er zijn ruime parkeerplaatsen en vervolgens kun je prachtige wandelingen langs de rand van de Canyon maken. Op bovenstaande foto is de slingerende Colorado rivier te zien. Nu in oktober staat het waterpeil in de rivier nog redelijk laag… in de regentijd is dat wel anders.
Bij het tweede uitkijk punt is het tijd voor een “selfie”.. De Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de staat Arizona. In de loop van miljoenen jaren heeft het water van de Colorado deze kloof in het landschap doen ontstaan. Deze extreme erosie werd mogelijk doordat het gebied waarin de kloof ligt steeds verder omhoog rees.
Maar goed dat er op dit uitkijkpunt een hek staat. Het bezoek is ongelofelijk indrukwekkend geweest. De Colorado erodeert ongeveer 16 cm per 1000 jaar. De Canyon is ongeveer 435 kilometer lang en heeft een breedte die varieert tussen 15 en 29 kilometer. Het gesteente dat nu bloot komt te liggen is volgens metingen circa 2 miljard jaar oud ! Opnieuw een moment in onze vakantie om nooit meer te vergeten.
Ondanks de grote breedte is de overkant van de canyon vanaf vrijwel elk punt goed te zien. Dit komt door de extreem lage luchtvochtigheid in het woestijnachtige gebied waardoor de lichtabsorptie hier uitermate gering is.
Rond 10.30 verlaten we het gebied van de Grand Canyon en gaan op weg naar Las Vegas een rit van 283 mijl en onderweg gaan we een stop maken bij de Hooverdam. De routes zijn goed te rijden en de wegen goed geasfalteerd. Regelmatig passeren we Amerikaanse vakantiegangers onderweg en bij een Amerikaan moet alles groter – groots. Mobile-home’s zo groot als een touringcar en vaak hangt er dan ook nog een middenklasse auto aan de achterzijde. Wel leuk dat de staten op de nummerplaten worden vermeld zodat je kunt zien waar de mensen vandaan komen…
De rit gaat voorspoedig, voordeel als je alle twee kunt rijden dus elkaar regelmatig kunt aflossen. Voor deze etappe van 283 mijl zijn we gauw vier en een half uur onderweg. Maar we treffen soms heel lange rechte wegen en ook de verkeersdrukte valt heel erg mee. Er is van alles te zien onderweg en regelmatig verandert de omgeving drastisch, hoe dichter wij bij de Hooverdam in de buurt komen ..hoe hoger de bergen om ons heen ….
Half drie in de middag komen we op de snelweg 93 aan bij de Hooverdam. Een indrukwekkend complex tussen best wel hoge bergen. Voor de bezoekers is er zelfs een heuse parkeer garage aangelegd. We nemen ruim de tijd om de dam te bezoeken en te bekijken.. De bouw van de dam was in de periode 20 april 1931 tot 1 maart 1936. Bouwkosten toen : 49 miljoen dollar. De hoogte van de dam is 221 meter (op één na hoogste dam in de VS) de dikte van de damwand is 15 meter aan de top, uitlopend tot 200 meter aan de voet van de dam.
Het transformatorstation van de Hooverdam is aangelegd in een vernauwing van het dal van de Colorado.Ten gevolge daarvan was het lastig om de stroomleidingen aan te leggen die de stroom uit het station af zouden voeren. De oplossing werd gevonden in de karakteristieke, sterk gekromde hoogspanningstorens rond de vallei die bijzonder sterk overhellen.
Aan de andere kant van de dam ligt het Lake Mead : met een oppervlakte van 640 vierkante km en een lengte van 177 kilometer. De dam is op vier na drukst bezochte Nationale park van de VS met 8 tot 10 miljoen bezoekers op jaarbasis ,gewoon verkeer over de dam niet meegerekend !
Op minder dan een uur rijden vanaf de Hooverdam komen we om 16.15 uur aan bij ons hotel in Las Vegas. v
donderdag 4 oktober komen we om 16.15 uur bij ons volgend overnachtingsadres in Las Vegas aan , het Tuscany Suites Hotel… het ligt op een steenworp afstand van de beroemde “Strip” het uitgaansgebied van Las Vegas. We brengen onze koffers naar de toegewezen kamer en oeps … daar ontdek ik dat ik mijn toilettas in ons vorige hotel heb achter gelaten…
Vervolgens maken we ons gereed om in de avond & nachtelijke uurtjes de gokstad met haar fameuze Strip te gaan bezichtigen … Het is al vroeg donker als Robin en ik binnen 10 minuten wandelen vanuit ons hotel de Stripe bereiken. Het hele gebied is één zee van gekleurd licht ..!
Las Vegas is gesticht in 1905 en werd in 1911 officieel een stad. Las Vegas is vooral bekend vanwege de extravagante hotels en casino’s. Het is te herkennen aan de vele neonverlichtingen en de stad is al vanaf grote afstand herkenbaar vanuit de omliggende woestijn. De stad ligt midden in de woestijn en staat vooral bekend om zijn amusementsindustrie. De meeste hotels en casino’s bevinden zich tegenwoordig aan de Strip, een gedeelte van Las Vegas Boulevard.
De Fountains of Bellagio is een water-kunstwerk in een bassin voor het Bellagio Hotel in Las Vegas. Het kunstwerk is ontworpen door Wet Design voor een totaal bedrag van veertig miljoen dollar ! In het kunstwerk spuiten verschillende water-ornamenten gelijk met de muziek en vormen zo een show. De fonteinen hebben in totaal 1.200 spuitkoppen. Deze worden verlicht door 4.500 verschillende lampen. Er zijn in totaal vier verschillende soorten spuitkoppen. De “oarsmen” zijn spuitkoppen die de mogelijkheid hebben om te kunnen draaien. De “shooters” kunnen alleen maar recht omhoog spuiten. De “super shooters” geven een spuit tot een maximum hoogte van 73 meter. In 2005 zijn daar ook nog de “extreme shooters” aan toegevoegd die een totale hoogte van 140 meter kunnen bereiken. Het is een spectaculair gezicht en vanaf 19.00 uur tot middernacht is er elke 15 minuten een show met wisselende muzieknummers.
In Las Vegas is natuurlijk niets te gek … in een bruisend winkelgebied komen we plots een Robot – Bar tegen … je drankje word door twee robots bereid nadat je op een display een keus uit diverse cocktails hebt kunnen maken .. voor het afrekenen loopt er nog wel een dame rond die het bedrag in ontvangst neemt. Leuk om het eens te ervaren maar een leuke bar-dame achter de tap vind ik toch wel gezelliger ..
De volgende dag wandelen wij met daglicht door de “Koop-Goot” van Las Vegas … De bezoeker komt ogen te kort .. wat een luxe en een glamour, voor Jan met de Pet natuurlijk allemaal onbetaalbaar, maar toch wel errug leuk om er door heen te wandelen om je even te vergapen aan alle luxe artikelen. Het winkelgebied grenst gewoon vast en overdekt aan de luxe hotels … een Action en een Zeeman filiaal kom je er natuurlijk niet tegen ha-ha.
De volgende ochtend 5 oktober toch weer vroeg opgestaan om nog een wandeling bij daglicht over de Strip te gaan maken alvorens we rond het middaguur onze reis weer gaan vervolgen. De buitentemperatuur is ook in oktober natuurlijk heerlijk warm (30 graden) in deze woestijnstad. In de zomermaanden wordt het er zelfs erg warm ! We wandelen door prachtig aangelegde tuinen van enkele grote hotels die aan de Strip liggen waaronder Caesars Palace. In de grote waterpartij voor het Pallazzo Venetian kun je zelfs in een originele gondel rond gevaren worden. Bij daglicht heeft het gebied een heel andere uitstraling .. en ook de fonteinenshow voor het Bellagio oogt bij daglicht minder spectaculair. We besluiten om 13.30 verder te gaan reizen want volgens ons reisplan gaan we nu op weg naar Death Valley. De rit van deze dag heeft een lengte van 119 mijl naar ons volgend overnachtingsverblijf ; The Ranch at Death Valley.
Op weg vanuit Las Vegas door het eerste gedeelte van Death Valley … ongelofelijk , zover als het oog kan zien… mooie asfalt wegen … 5 en 6 oktober 2018 onze passage door Death Valley.
We gaan goed voorbereid op weg naar Death Valley. Er zullen deze rit heel lange rechte wegen door “niemands-land” gaan volgen ( lonely roads ) en ook de buitentemperatuur loopt heel erg snel op. Robin heeft voor vertrek uit Las Vegas onze piepschuim koelbox weer op-getopt met etenswaar en vooral flesjes water ! Voor we de woestijn in gaan rijden hebben we ook de brandstoftank weer helemaal vol getankt. Om 13.30 verlaten we Las Vegas met een beetje weemoed … eigenlijk hadden we nog wel een dag langer willen blijven …
Death Valley (“doodsvallei”) is een woestijnachtig dal in de staat Californië, dat deel uitmaakt van het Grote Bekken en de Mojavewoestijn. het dal loopt van noord naar zuid.
Om 15.30 uur maken we een stop bij Zabriskie Point. Wat een ongelofelijk fantastisch panorama … alsof we naar een “maan” landschap kijken …. Death Valley is ‘s zomers één van de heetste plaatsen ter wereld, samen met enkele woestijngebieden in Afrika en het Midden-Oosten. Het Badwater-bekken in Death Valley is met 86 meter onder de zeespiegel het laagste punt van Noord Amerika.
Regelmatig stoppen we even om foto’s van de omgeving te maken, het wemelt er ook van de waarschuwingsborden langs de weg. Death Valley maakt samen met zijn omgeving deel uit van Death Valley National Park, dat voor het overgrote deel gelegen is in de staat Californië en voor een klein deel in de staat Nevada.
Het nationale park omvat een woestijngebied met zoutvlakten, rotsformaties, canyons, zandduinen en bergen. Death Valley National Park is de heetste plek op het westelijk halfrond en de droogste plek van Noord-Amerika. In de maanden juli en augustus loopt de temperatuur regelmatig op tot 50 graden Celsius of hoger. De hoogste gemiddelde temperatuur is 46,6 graden Celsius in de maand juli. Ook nu wij hier op bezoek zijn ( begin oktober ) is de middag temperatuur nog rond de 40 graden Celsius … gelukkig hebben we airco in onze huurauto !
Op weg naar ons overnachtingsadres midden in Death Valley worden wij voortdurend met teksten op borden van belangrijke punten op de hoogte gehouden …
Op klokslag 17.00 uur arriveren wij bij Furnace Creek een kleine oase midden in Death Valley. Hier zullen we overnachten in een Ranche. De dagteller in onze auto staat inmiddels al op 1.951.2 mijl sinds ons vertrek uit San Francisco. Bij dit bezoekerscentrum is hier ooit 53.9 graden Celsius gemeten. Furnace Creek is een ranch gelegen op 57 meter onder zeeniveau. De hoogste grondtemperatuur ooit gemeten op aarde is 93.9 graden Celsius eveneens hier op Furnace Creek op 15 juli 1972.
In het park van de ranche staat een heuse voormalige stoomlocomotief opgesteld. Het is een originele Baldwin locomotief. Baldwin Locomotive Works was één van de grootste fabrikanten van locomotieven in de Verenigde Staten. Baldwin is vooral bekend geworden door zijn stoomlocomotieven.
Net voor zonsondergang kan Robin mij nog even op de locomotief fotograferen.
Na onze aanmelding bij de receptie kregen we een nette kamer op het complex toegewezen … glimlachen toen wij ontdekte dat onze kamer met een “koelkast” was uitgerust…. echt wel nodig in dit gebied … vervolgens tijd voor ontspanning en er bleek een prachtig sportveldje te zijn ingericht. Achter het hek stond een klein houten schuurtje en daarbinnen lagen allerlei sportartikelen die gebruikt konden worden, Robin greep zijn kans en als een volleerd NBA basketbalspeler dropte hij zomaar pardoes de bal door het netje … # lucky shot ..knipoog.
De volgende dag weer vroeg uit de veren want die dag zouden we het tweede gedeelte van de route door Death Valley vervolgen. IJscoman Robin had weer ijsblokjes voor onze koelbox gescoord !
Zaterdag 6 oktober op deze dag stond er een rit van 205 mijl op ons programma. Vanuit het midden Death Valley naar Mammoth Lakes, ons volgend overnachtingsadres , een rit die ongeveer drie en een half uur zou duren. Opvallend een heel lange weg .. maar prima geasfalteerd, we kwamen echter maar heel sporadisch tegenliggers tegen.. opnieuw een bewijs dat je bij dergelijke lange ritten in afgelegen gebiedsdelen goed voorbereid op weg moet gaan. Want je moet er maar niet aandenken in dergelijk gebied met autopech te komen staan …
De omgeving met bergen werd afgewisseld met heel grote zandvlaktes , zo nu en dan zetten we de auto aan de kant om weer wat fraaie foto’s te maken… ik zelf ging niet te ver de open vlaktes in … want ik nam de “ratelslang” waarschuwingen echt wel serieus.
We rijden weg van Death Valley , het gebied is zo droog omdat er een aantal bergruggen liggen tussen de vallei en de Stille Oceaan. Wolken regenen leeg op deze bergruggen, waardoor er in Death Valley vrijwel nooit regen valt, minder dan 50 mm per jaar. Bovendien ligt het gebied zeer laag. Zonder “kleerscheuren en mankementen” rijden we Death Valley weer uit ….
Even buiten het Death Valley park draaien we met onze huurauto de “395” Highway op die ons via de Tioga Pas naar het volgend hotel zal brengen ; het Alpenhof Lodge bij Mammoth Lakes …
Wij vervolgen onze reis via de Tioga-Pas route naar Mammoth Lakes. De Tioga Road (ook wel bekend als State Route 120) is een van de mooiste tochten door de VS. En hij heeft de hoogst berijdbare bergpas van het land, de Tioga Pass. De weg voert dwars door het Sierra Nevada-gebergte en voert van Crane Flat naar Tuolumne Meadows, waarbij je bossen, alpiene weides, meren en de beroemde granieten pieken passeert.
Controle punt bij de Tioga route , wij mogen door , we hebben immers een Park pas aangeschaft die recht geeft tot alle Nationale Parken in de USA.
Alsof je een puzzel landschap binnen loopt … één van de vele foto momenten onderweg
De pas ligt op 3.031 meter hoogte in de bergketen Sierra Nevada. Opnieuw hebben wij mazzel met het weer … tijdens onze passage hebben we prachtig helder en zonnig weer. In de wintermaanden is de weg over de pas gesloten en is er een andere route om het Yosimite Park te bereiken.
zaterdag 6 oktober 2018 rijden wij al gedeeltelijk door het Yosimite National Park waar wij regelmatig de auto langs onze route parkeren om fantastisch mooie foto’s van deze natuur te maken.
Tioga Road … adembenemend mooi na iedere bocht ….
Aankomst in het stadje Mammoth Lakes waar wij zullen overnachten. De dagteller van onze huurauto geeft vandaag na deze rit 205 mijl aan en om 15.30 uur draaien we de parkeerplaats van het Alpenhof hotel op….
Alpenhof Lodge … het oogt direct alsof wij in Oostenrijk beland zijn … Mammoth Lakes is echter in de wintermaanden een populair skigebied voor de Amerikanen….
In één dag rijden vanuit Death Valley naar deze bestemming Mammoth Lakes is de temperatuur plotsklaps gewijzigd van 39 graden ! … naar 10 graden … en doordat het hotel op hoogte ligt is dat de volgende ochtend direct tot onze verbazing te zien als wij uit het hotel naar buiten stappen … uggh … natte sneeuw !!?? op de auto …
Robin en ik maken een rondje in de omgeving van ons hotel … ook de huizen ogen alsof je jezelf een wintersport oord waant …. ff een foto-momentje bij twee “nep” beren in het kleine winkelcentrum.
Even verderop treffen we een standbeeld van de “founder” van dit ski-gebied ; Dave Mc Coy. Deze man heeft in 1955 de ski area Mammoth Mountain opgericht. Door zijn streven en inbreng in de daarop volgende jaren is het gebied ontwikkeld tot één van de populairste skigebieden in Amerika.
We schrijven inmiddels maandag 8 oktober 2018 …, de avond ervoor waren wij vanuit Mammoth Lakes in het Cedar Lodge aangekomen aan de rand van het Yosimite National Park. Hier zouden wij twee nachten verblijven omdat we van hieruit onze wandeltocht over de Mist-Trail zouden gaan doen …
We rijden twee dagen lang over diverse adembenemend mooie routes door het park met vele stops om fantastisch mooie foto’s van de omgeving te maken. Op bovenstaande foto zijn we bij het uitkijkpunt Tunnel View aangekomen aan de westelijke kant van het Yosimite Valley. Hier heb je als bezoeker een indrukwekkend beeld over de vallei, omkaderd door de granieten rotsen van onder andere El Capitan. Heel in de verte is de Half Dome zichtbaar.
Wat een fantastisch panorama over de vallei. Ook nu hebben wij weer enorm mazzel met het fraaie weerbeeld boven het gebied … blauwe lucht en nagenoeg geen wind !
Yosemite Nationaal Park ligt in het oosten van de Amerikaanse staat Californië. Het heeft een oppervlakte van meer dan 3.000 km2 en ligt op de westelijke flanken van de centrale Sierra Nevada. Het park is bekend om de Yosemite Valley, een door gletsjers ontstaan dal met granieten rotswanden, waarvan Half Dome en El Capitan de meest herkenbare zijn.
Nog een fraai panorama overzicht van de vallei in het gebied.
Glacier Point bezoeken wij op zondag 7 oktober 2018, het is een 975 meter hoge klif en uitkijkpunt over Yosemite Valley. Je komt er met de auto over de Glacier Point road, die normaal jaarlijks van juni tot oktober geopend is.
onderweg passeren we hellingen waar bosbranden zijn geweest. Californië kent vele bosbrand gevallen … onlangs nog bij Malibu, maar toen waren Robin en ik al weer terug in Nederland.
De Half Dome gezien vanaf Glacier Point, het is Yosemite’s meest herkenbare rotsformatie. Hij reikt meer dan 1444 meter boven het dal uit en heeft een hoogte van zo’n 2695 meter boven zeeniveau.
De oorspronkelijke Indiaanse naam is Tis-sa-nack, wat gekloofde berg betekent. De noordwestelijke wand is zo steil dat het lijkt alsof de halve berg is verdwenen, een optische illusie veroorzaakt door erosie in de geologische geschiedenis van de bergkam.
In het oosten van de vallei begint een erg populair wandelpad … de Mist Trail genaamd. Dit pad brengt de wandelaar naar de Vernal en Nevada Falls. Vanuit de vallei lopen er uitgestippelde dagwandelingen van verschillende km-lengtes, onder andere naar de voet van de watervallen en de hoger gelegen rotsen. (op bovenstaande foto de Emerald Pool)
Het is best wel een pittige wandeltocht naar boven en Robin en ik deden er ruim 4 uur over om bij de top van de Nevada waterval te komen. Bij beiden watervallen stroomt de Merced ook nog door de Emerald Pool.
op onze weg naar boven klautert Robin over omgevallen boomstammen.
Regelmatig moest er tijdens “de klim” even gerust worden voor “die Ouwe” …
om stil bij te worden … even rusten met de Nevada waterval op de achtergrond.
Robin geeft het wandeltempo aan en halverwege onze tocht wordt het wandelpad steeds steiler.
He ..he … oeps de leeftijd gaat bij dergelijke wandeltochten toch wel mee spelen … ff rusten maar weer hoor… direct gezellig want we komen in gesprek met een Amerikaans echtpaar wat ook naar boven aan het klauteren is …
Kippevel foto !!! Ongelooflijk mooi om stil bij te worden .. een foto moment om nooit meer te vergeten !!!
Halverwege onze wandeltocht bij de Vernal waterval ; een 97 meter hoge waterval langs de Merced River. Robin kijkt vooruit … in dit geval naar boven … daar ligt de Nevada waterval .. ons doel van deze tocht …
Bijna boven na een klimpartij van bijna vier uur komt de Nevada waterval echt vlakbij ons in zicht …
We bereiken de top van de 181 meter hoge Nevada waterval. Samen met de Vernal waterval vormen zij beiden een grote watervallentrap, die elders in de vallei op grote afstand goed zijn te zien.
Nu tijdens ons bezoek in oktober is de Merced rivier nog erg rustig en maar in de wintermaanden zal er aanmerkelijk meer water vanaf de watervallen naar beneden stromen.
Nog één keer een panorama beeld op de Nevada waterval onder een strak blauwe hemel.
We gaan rond 15.00 uur afdalen naar het dal … en na twee en een half uur dalen bereiken we de parkeerplaats waar we vroeg in de ochtend de auto hadden geparkeerd.
Beneden op de parkeerplaats passeren we nog enkele “beren” waarschuwingsborden in het park. Wij hebben geen beren ontmoet tijdens onze tocht ..gelukkig maar … en wij hadden ook geen etenswaar in de auto achtergelaten terwijl we met onze wandeltocht bezig waren …
En zo kwam er die dag een einde aan een wandeltocht die Robin en ik de rest van ons leven nooit meer zullen vergeten … ; de Mist Trail in Yosemite National Park …
9 oktober 2018 … we zijn gearriveerd bij ons laatste overnachtingsadres van onze vakantiereis … het Best Western in San Francisco. Die middag gaan we vast de huurauto inleveren bij het vliegveld en maken ‘s avonds onze koffers gereed voor de terugreis naar Nederland….
Dertien overnachtingen in drie weken tijd tijdens onze rondrit door drie Amerikaanse staten ; Californië , Arizona en Nevada !
Maar liefst 41.000 kilometer in drie weken door drie staten gereden. Helemaal geen pech onderweg gehad … gelukkig maar .. en dus complimenten voor verhuur bedrijf Herz …. ook heel plezierig ervaren dat wij beiden elkaar konden aflossen met het rijden naar onze reisdoelen toe ! En de ritten helemaal niet als vervelend ervaren. Onze rit van San Diego naar Tucson was de langste rit op een dag tijdens onze reis, 406 mijl ,die wij in iets meer dan zes uur wisten te overbruggen met rusten in begrepen.
10 oktober 2018 …San Francisco Airport, onze reis zit er ( helaas ) op …hadden nog wel langer willen blijven haha … einde van een autoreis door drie staten in Amerika. Eenreis om nooit meer te vergeten !! In bovenstaand verslag staan lang niet al mijn foto’s want ik heb een keuze gemaakt uit de meer dan 750 !! foto’s die ik tijdens onze reis heb gemaakt… Ik kan een ieder alleen maar adviseren … als je van reizen houd en niet bang van vliegen … Amerika lonkt .. en zeker de drie staten waar Robin en ik doorheen gereisd hebben ….
Complimenten voor de reisorganisatie uit Heerhugowaard , Jan Doets , de Amerika en Canada specialist , die ons draaiboek en de “Journey” verzorgd hebben .De reis was tot in de puntjes geregeld ! Dank daarvoor !
